دین و دنیا

اعتقاد، رفتار و اخلاق صحیح

دین و دنیا

اعتقاد، رفتار و اخلاق صحیح

دین و دنیا
پیوندهای روزانه

۳ مطلب با کلمه‌ی کلیدی «خودشناسی» ثبت شده است

انگار کن یکی کلیدهای خونه و  سوئیچ ماشینشُ به یه حلقه وصل کرده باشه.

همچین کسی که اگه کلیدهای خونه شُ گم کنه، سوئیچ ماشینش هم گم می شه.

اگرم سوئیچ ماشین ُ گم کنه، کلید های خونه شُ هم گم می کنه.

برای همچین کسی، فرقی نمی کنه دنبال کلیدهای خونه ش بگرده یا دنبال سوئیچ ماشینش. چون هر کدومُ  که پیدا کنه، اون یکی خود به خود پیدا می شه.

حکایت جستجو برای خود شناسی و جستجو برای خدا شناسی هم همینه.

احادیث می گم: هر کسی که خودشُ بشناسیه، خدای خودشُ شناخته.

آیه های قرآن هم فرمودن:

بعضیا چون خدا رو فراموش و گم می کنن، دچار خودفراموشی و گم کردن خود واقعی شون می شن.

خودشناسی و خداشناسی، دو تا کلیدن که به یه حلقه وصلن.  هیچ وقت هم از همدیگه جدا نمی شن.

در طلب و جستجوی هر کدوم که باشیم، اون یکی رو هم به دست میاریم.

*

شاعر می گه:

تا مرد سخن نگفته باشد، عیب و هنرش نهفته باشد.

این حرف زدن و سخن گفتن، فقط مربوط به گفتگو با بقیه محدود و منحصر نمی شه.

یه وقتایی برای فهمیدن عیب و هنر خودمون، باید بشینیم و با خودمون حرف بزنیم.

کسی که با خودش خلوت نمی کنه، کسی با خودش حرف نمی زنه، عیب و هنرش برای خودش هم مخفی و نهفته ست.

******

بابا افضل کاشانی، که هم حکیم بوده، هم عارف،‌ هم  شاعر و اهل فلسفه گفته:

ای آنکه تو طالب خدایی، به خود  آ!

از خود بطلب کز تو جدا نیست خدا

 

اول به خود  آ، چون به خود آیی، به خدا

اقرار نمایی به خدایی خدا!

خوش به حال اونایی که بلدن چه جوری، از خودشون،  از زمزمه ها و حرف های درونی شون، به خداشون برسن.  راه البته راه دشواری نیست. دو تا چشم بینای بیدار می خواد یه حواس جمع و یه دل مشتاق.

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۸ شهریور ۹۴ ، ۰۹:۳۰

خدا، این قوه ی نطقُ به ما نداده که باهاش فقط وقت بقیه رو بگیریم و  با اونا حرف بزنیم.  این قوه ی نطق و تکلم، یکی از کاربردهاش، خلوت کردن با خودمون و حرف زدن با خودمونه.

یه وقتایی باید بشینیم پای حرفای خودمون. باید ببینیم واقعاً حرف حساب مون، احساس مون، نظرات مون چیه. چرا همیشه بقیه باید مستمع ما باشن؟ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌‌ ‌ ‌‌‌

خب یه وقتی هم خودمون بشینیم پای منبر وجدان مون.

چه اشکالی داره؟ شاید توی دلمون یه حرفایی هست که خودمون هم از اونا خبر نداریم.

 

بعضیا هستن که درون شون با اونا غریبگی می کنه. یعنی  حرفاشُ بیرون نمی ریزه و ترجیح می ده سکوت کنه.

اینا باید یواش یواش، از زیر زبون ضمیر و درون شون حرف بکشن.

باید یواش یواش، سر صحبتُ با خودشون باز کنن تا اون ضمیر خاموشی که دارن، یخش آب بشه و به حرف بیاد.

سخته، ولی شدنیه. ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌‌ ‌ ‌‌‌

 

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۲۶ تیر ۹۴ ، ۰۰:۵۷

«عید» با «عُودت»  هم خانواده ست.

اصلاً یکی از معانی عید، همین برگشتنه و بازگشته.

عید، فرصتیه برای اینکه یه کم به خودمون برگردیم.

عید، فقط فرصتی برای مهمونی رفتن خونه ی پدر و مادر و عمه و خاله و دوست و همکار نیست. ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌‌ ‌ ‌‌‌

عید، فرصتیه برای اینکه مهمون خودمون بشیم.  فرصتی برای اینکه با خودمون از خودمون بگیم.

۱ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۲۶ تیر ۹۴ ، ۰۰:۵۴