اکسیری به نام اخلاق زیبا

با اخلاق زیبا می شه کدورت ها  رو به دوستی بدل کرد.

می شه  روی کینه  های قدیمی، مهر باطل شدن زد.

می شه دشمنی های خونی رو با رفاقت جونی عوض کرد.

با اخلاق زیبا، می شه مثل یک سردار فاتح ،  قلعه ی محکم قلب آدما رو به دست آورد.

 

اخلاق زیبا، یه جور سلاحه.

سلاحی که می شه با اون، آدم ها رو خلع سلاح کرد.

باهاش می شه آدم های سنگرنشین و گارد گرفته رو تسلیم کرد.

خدا هیچ پیامبری رو دست خالی و بی سلاح سراغ آدم ها نفرستاد.

 

اخلاق زیبا، یه جور آهنرباست.

مغناطیسیه که به جای براده، قلب آدم ها رو جذب می کنه.

اخلاق زیبا، ابزاریه برای دلربایی. 

ابزاریه برای کانون شدن، برای دور هم جمع کردن آدم های پراکنده.

برای تدبیل افتراق ها به اتّفاق.

اخلاق زیبا، یه جور اکسیره. باهاش می شه جدایی ها رو به طلای ناب همدلی مبدل کرد.

 

برای زیبا شدن اخلاق، باید گزینه ی انتقامُ از روی میز برداشت. باید اهل چشم پوشی و گذشت شد.

برای زیبا شدن اخلاق، باید ظرف ها تحملُ بزرگ تر ساخت. باید اهل مدارا شد. باید سر مشک خشمُ با ریسمان محکم کظم غیظ بست. ساده ش کنم:

باید محمّدی شد. زیبای زیبای زیبا!

مدارا یعنی محمدی بودن

مدارا کردن و تحمل داشتن و راه اومدن و مهلت دادن، یه رابطه مستقیم داره با  ایمان داشتن و خدایی بودن.

پیامبر ها چون  بیشتر از بقیه آدما خدایی بودن و اهل ایمان،  بیشتر از بقیه هم اهل مدارا بودن.

راجع به تحمل و سعه صدر پیامبرمون اونقدر داستان کوتاه و بلند وجود داره که قشنگ می شه با جمع آوریش  چند جلد کتاب نوشت.

از بین خود ما ها هم، هر کسی بیشتر اهل مدارا باشه، می شه اطمینان داشت که بیشتر صاحب خلق خوش محمدیه.

ولی مدارا، بیش از اونکه یه خُلق انسانی باشه، یه خلق خدائیه.

خدا، خودش اهل راه اومدنه و دوست داره بنده هاش هم، با هم دیگه راه بیان.

شمر تعزیه نباش

چیه؟ چته؟

خب تو بد آوردی به بقیه چه ربطی داره؟

حالا مثلاً اخم کنی و سه گرمه ها رو  بدی توی هم، همه چی حل می شه؟

من می گم‌ توی هیچ فرهنگی ضرب المثلی نداریم که بگه: «اخم بر هر درد و هر مشکل «روا» ست.»

عوضش همین فارسی مث شکر خودمون می گه: «خنده بر هر درد بی درمان «دوا» ست»

 

دیدین بعضی ها رو؟

سرشون رو ببُری به کسی سلام نمی کنن ...

به خیال خودشون کوچیک می شن به کسی سلام کنن...

حالا اینش هیچی ...

سلامشون هم که می کنی، یه جوری جواب سلامت رو میدن، انگار  به جای سلام ، بد و بیراه تحویلشون دادی!

 

یه بار به یکی از آدمای همین ژانر، سلام کردم،‌جواب سلامم رو نداد.

 

با خودم گفتم شاید نشنیده،  این دفعه بلند تر سلام کردم.  جوری با غضب نگاهم کرد که یاد شمر تعزیه افتادم و ناخود آگاه گفتم: ببخشید سلامتون کردم!

 

من نمی دونم با اینکه خوش رویی هیچ نوع هزینه و عوارض و مالیاتی نداره، چرا بعضی ها اصلاٌ سراغش نمی رن.

حالا دست و دلبازی رو بگی، یه چیزی. بالاخره خرج داره.

ولی خوش رویی که دیگه پول و وقت و هزینه نمی خواد.

فقط کافیه یه کم لب هات رو به صورت افقی بکشی...

همین خودش تا حدودی خوش روئیه. به همین سادگی!

چه جوری عکس مون نره پشت در دستشویی ها

جاتون خالی، خیلی سال پیش که ما بچه مدرسه ای بودیم، مدرسه مون دو تا ناظم داشت.

یکیشون همچین خوش رو و بشاش...

خربزه مشهدی  شیرین  چقدر می چسبه؟ اون ناظم اولی مدرسه مون همینجوری بود.

بچه ها با اینکه زنگ تفریح ها از کت و کولش بالا می رفتن، ولی هم جلوش، هم پشت سرش به حرفاش گوش می دادن....

ولی عوضش چشمتون روز بد نبینه  ناظم دوم رو ...

فقط بلد بود  نعره و  داد بزنه و روترش کنه...

یه لیوان سرکه ترش ، اونم الآن، چقدر نخواستنیه؟ ناظم دومیه همینجوری بود!

جاتون خالی، کاریکاتورش هم پشت همه درهای کلاس و دستشویی و روی میزها  پیدا می شد.

سرمایه ای به اسم اخلاق خوش

قراره  از یه جور سرمایه صحبت کنیم.

یه سرمایه  که از داشتنش، هم خدا رو خوش میاد، هم خلق خدا رو .

این سرمایه ی گرون قیمت،  اخلاق خوش و خوش اخلاقیه.

اخلاق خوب، بی برو برگرد یه سرمایه ست. سرمایه که می گم، دقیقاً منظورم یه چیزیه مثل  پول و تراول و  سکه و ارز و زمین و خونه و سهام.

البته  دیده شده یه جاهایی که پول  و سکه جواب نمی ده،  اخلاق جواب داده...

اگه فرصتی بشه، می گم کجاها!

 

سر چهار راه حواست نبوده، از چراغ قرمز رد شدی،

یا حواست نبوده، بدون بستن کمربند راه افتادی.

یا پیچیدی داخل طرح زوج و فرد، راه پیش و پس هم نداری...

اینجور وقت ها،  زیاد پیش اومده که راننده هایی، با  اخلاق خوش خودشون،  مامور راهنمایی رو بی خیال جریمه نوشتن کردن...

البته هستن راننده هایی که از روش های دیگه ای وارد می شن، ولی اون روش ها،  نه توی دنیا عاقبت داره، نه توی آخرت!

 

غیر از اخلاق، هر  سرمایه دیگه ای که داشته باشی، شب نمی تونی سر راحت زمین بذاری....

همه ش فکر این هستی که کارخونه م آتیش نگیره، مغازه م رو دزد نزنه، سهامم سقوط نکنه و  نرخ سکه هام پایین نیاد.

ولی اخلاق اینجوری نشده.

یعنی از عصر حجر تا امروز، هیچ کس با سرمایه گذاری در بخش اخلاق، ورشکست نشده.

اخلاق خوش، نه از سکه می افته، نه آتیش می گیره، نه بهش مالیات  و عوارض می بندن، نه می شه دزدیدش...

 

یه فرق دیگه ی اخلاق با بقیه سرمایه ها، اینه که بقیه سرمایه ها رو نمی شه بدون کم شدنشون ، به این و اون بخشید.

یعنی وقتی صد هزار تومن  به یکی می دی، صد هزار تومن از مال خودت کم می شه، ولی وقتی  از خلق خوش خودت به یقیه هدیه می دی، خودت بد اخلاق نمی شی...

فرق دیگه اخلاق و بقیه سرمایه ها اینه که اخلاق،  مورد حسادت واقع نمی شه...

مردم شاید به ماشین آخرین مدل ما حسودی کننن و بهش خط بندازن، ولی کم پیش میاد که به لبخند ملیحمون حسودیشون بشه....

 

یادمون باشه که رسول خدا فرموده:

« محبوب ترین شما نزد من و نزدیک ترین جایگاه را به من در قیامت، خوش اخلاق ترین شما دارد.» 

 «دعوتید به خواندن کتاب اخلاق اجتماعی پیامبر»

 

اخلاق در آئینه احادیث

اسوه ی اخلاق و انسانیت، قله ی کمال بشریت، عقل محض، حضرت محمد مصطفی فرمود:

به مکارم اخلاق پایبند باشید

زیرا اخلاق، مایه سربلندى است

و از اخلاق پَست دورى کنید

چون بی اخلاقی، انسان هاى شریف را پَست و بزرگوارى را از بین مى برد.

 

امام اولّ مون، امیر اهل ایمان، حضرت علی (علیه السلام) فرمود:

 حتی اگر به بهشت امید و باور نمى داشتیم

و از دوزخ نمى هراسیدیم

حتی اگر پاداش و کیفرى در میان نمى بود

باز شایسته بود که در طلب مکارم اخلاق برآییم،

زیرا  راه موفقیت و پیروزى در تحصیل مکارم اخلاق است.

 

 از رئیس مذهب مون، پیر بزگوار ائمه، حضرت امام صادق راجع به مکارم اخلاقی سوال کردن،

فرمود:

گذشت از کسى که به تو ظلم کرده،

رابطه با کسى که با تو قطع رابطه کرده،

عطا  به  کسی که از تو دریغ داشته است

و گفتن حق اگر چه بر ضد خودت باشد.

 

طعم خوش مستعمره بودن

آدم کیف می‌کند مستعمره این آدم‌های خوشخو باشد و فقط صادرات آنها را وارد زندگی‌اش کند.

وقتی از بین این همه رستوران می‌کوبی و می‌روی یک جای خاص، دلیل دارد .

حتما برای این است که آن آشپز، غذا که می‌پزد، وقتی آماده شد رویش خُلق خوش رنده می‌کند،

 

 وقتی از بین این همه عطاری می‌روی یک عطاری خاص، بی دلیل نیست.

شاید دلیلش این باشد که آن عطار برایت گل بابونه و عناب که می‌پیچد، چهارتا پر خوشخویی هم می‌گذارد،

دلیل دیگرش این است که خدا، این طور دلش خواسته که روزی آدم های خوش اخلاق را زیاد کند.

وقتی از بین این همه قصابی ، می روی یک قصابی خاص،  حتماً حکمتی پشت سرش هست.

حکمتش شاید این باشد که اگر همه ی گوشت های آن قصاب  را با ذره‌بین زیر و رو کنی رگ  و پیی از بدخویی تویش نمی‌بینی،

حکمت دیگرش این است  که خدا،  به دل آدم های خوش اخلاق خاصیت مغناطیسی داده.

آدم های  خوش اخلاق بقیه را همه جور جذب خودشان می کنند!

 

وقتی  از بین این همه گل فروشی  راهت را مستقیماً  کج می کنی سمت یک گل فروشی خاص ، یعنی یک چیزی تو را به سمت خودش کشیده که رفته ای آنجا.

حتی اگر راهش دور باشد.

حتی اگر هنرش، هنری تر از بقیه نباشد.

گل فروش دوست داشتنی‌ تو، همان کسی است که همیشه ی خدا، چند تا شاخه خوشخویی معطر می‌گذارد لای دسته گلت.