زندگی، نیم خط و پاره خط نیست.

من واقعاً نمی دونم این اصطلاح «به آخر خط رسیدن» رو کدوم آدم بی سوادی از خودش ابداع کرده.

الآن که  کتابای درسی  هر سال عوض می شه، ولی زمان ما،‌ همون اول راهنمایی بهمون یاد دادن که  خط، نه ابتدا داره و نه انتها.

خط، از هر دو طرف خودش تا بی نهایت امتداد داره.

زندگی هم، نه نیم خطه، نه پاره خط.

زندگی یه جور خطه که از خدا و فضلش شروع می شه و تا خدا و رحمتش ادامه داره.

خدا و فضل و رحمتش رو هم که دیگه هر بچه مسلمونی می دونه بی نهایتن.

پس روی خطی که از هر طرف به بی نهایت متصل شده،  احساس به آخر خط رسیدن و نا امیدی، بی معنی و یه جور توهمه.

آن بی شکل غیر قابل تعریف

حجم ها با اشکال دو بعدی تعریف می شن.

اشکال دو بعدی با پاره خط ها تعریف می شن.

تعریف پاره خط با خط امکان پذیره.

خط رو می شه با نقطه تعریف کرد.

پس همه چی داره با نقطه تعریف می شه.

اما خود نقطه!

خود نقطه رو نمی شه هیچ جوره تعریف کرد.

نقطه، اون غیر قابل تعریفیه که همه چی باهاش تعریف می شه.

اون بی شکلی که به همه چیز شکل می ده.

نقطه یه رازه!

نقطه رو مثال زدیم که بگیم حکایت ما و خدا هم یه همچین جوریه.

ما با خدا هستی پیدا می کنیم و تعریف می شیم، اما چیزی که  ازش هستی پیدا کردیم رو نمی تونیم تعریف کنیم.

خدا، اون غیر قابل توصیفیه که همه هستی رو شکل داده و خودش، بی شکل بی شکله!