بعضی از عدد ها زوج هستن و بعضی از عدد ها فرد.
بعضی از عدد ها اول هستن و بعضی های دیگه کلی مقسوم علیه دارن...
خلاصه شکی نیست که هر عددی خاصیتی داره.
ولی فکر نمی کنم هیچ آدم عاقلی قبول کنه که یکی از خاصیت های اعداد، نحس بودن اون ها باشه.
مثال همین عدد سیزده که این همه اسمش بد در رفته.
شما دقت کنید ببینید کجا قرار گرفته؟
بین دوازده و چاهارده. یعنی بین دو تا عدد خوش یمن.
انصافاً یه عدد، این ورش 12 باشه و اون ورش 14، اون وقت خودش نحس باشه؟
انصافاً همچین چیزی به عقل جور در میاد؟!
چند لحظه به این متن دقت کنید:
«آدم های زمان باستان، دوازده رو «دوجین» میگفتند و چون پس از آن را نمی شناختند، روی آن نام «دوجین شیطانی» گذاشتند. از اینجا، عدد سیزده نحس شد، چرا که پس از دوازده برای آنها ناشناخته بود و خبر از ابهام و تاریکی می داد.»
این متنی که خوندیم داره میگه ترس قدیمی ها از 13 به خاطر ناشناخته بودن اون بود.
ولی ما چی؟
برای ما هم 13 ناشناخته ست؟
شما رو نمی دونیم ولی ریاض دان ها اینطور فکر نمی کنن. چون اینقدر خواص جالب از عدد 13 سراغ دارن که دیگه جایی برای نحس بودن اون باقی نمونه.
ریاضی دان ها می گن : عدد سیزده، یه عدد طبیعیه. یه عدد طبیعی که بعد از ۱۲ و قبل از ۱۴ قرار داره. سیزده، ششمین عدد اول طبیعیه.
اما اگه از کوچه پس کوچه های قدیمی شهر، اونجایی که هنوز رگه هایی از خونه های قدیمی کاهگلی یافت می شه گذر کنیم، هنوز هم پلاکهای خونه هایی رو میشه دید که روی اون به جای سیزده نوشته شده دوازده به علاوه یک.
بگذریم از اینکه همین الآن هم چند تا از پیشرفته ترین بیمارستان های دنیا طبقه 13 ندارن و از طبقه 12 اون ها مستقیماً به طبقه 14 می رسیم!
اون وقت اسم دوره زمونه مون هم شده دوره زمونه علم و نابودی خرافات! انصافاً دوره زمونه ست داریم؟!
