خدا بیامرز قیصر امین پور می گفت :
پوشه ی مدارک اداری و گزارش اضافه کار و کسر کار ، کارتهای اعتبار
کارت های دعوت عروسی و عزا ، قبض های آب و برق و غیره و کذا
برگه ی حقوق و بیمه و جریمه و مساعده ، رونوشت بخشنامه های طبق قاعده
برگه ی رسید قسط های وام ، قسط های تا همیشه ناتمام.
صورت خرید خوارو بار ، صورت خرید جنس های خانگی ...
اون خدا بیامرز همه این ها رو گفت تا بپرسه :میون این همه نامه و یادداشت و صورت حساب :
« پس کجاست ؟ یادداشت های درد جاودانگی ؟ »
از قدیم و ندیم گفتن:
بر احوال آن مرد باید گریست/ که دخلش بُود نوزده، خرج بیست
یعنی بیچاره اون مردی، و ضمناً بیچاره اون زنی که توی ماه نوزده تومن درآمد داره، ولی هزینه هاش بیست تومنه.
این قضیه ی پیشی گرفتن خرج بر دخل، می تونه خیلی دلیل ها داشته باشه، ولی مطمئناً یه دلیلش نداشتن حساب و کتابه.
آدمیزاده دیگه...
همینجور دلش می خواد خرج کنه.
وقتی هم که حساب و کتابی در کار نباشه، آدم یادش می ره از اول ماه تا الآن چقدر خرج کرده.
پیش خودش می گه کل ولخرجی هام صد تومن هم نشده. ولی وقتی چرتکه میندازه، می فهمه بالای پونصد تومن خرج روی دست خودش گذاشته...
اینجاست که باید بشینه و زار زار گریه کنه. حق هم داره.
بر احوال آن مرد باید گریست/ که دخلش بُود نوزده، خرج بیست
