رعایت آداب معاشرت، مثل داشتن شاهکلید می مونه. باهاش می شه خیلی از قفل های بسته رو باز کرد. باهاش می شه از افسر مافوق، اونم وسط دوره ی آموزشی، مرخصی گرفت.
باهاش می شه استادُ مجاب کرد که نمره ی هشت و نیم ُ به ده مبدل کنه.
باهاش می شه مبلغ قبض جریمه رو به نصف کاهش داد.
باهاش می شه وام گرفت. تخفیف گرفت. می شه مدت اجاره رو تمدید کرد. می شه خونه رو دو ماه دیرتر از موعد تخلیه کرد.
اینُ برای آقا پسرهای مجرد می گم:
باهاش می شه از عروس خانم و باباش «بله» گرفت. باور کنید که می شه «بله» گرفت.
خدا، این قوه ی نطقُ به ما نداده که باهاش فقط وقت بقیه رو بگیریم و با اونا حرف بزنیم. این قوه ی نطق و تکلم، یکی از کاربردهاش، خلوت کردن با خودمون و حرف زدن با خودمونه.
یه وقتایی باید بشینیم پای حرفای خودمون. باید ببینیم واقعاً حرف حساب مون، احساس مون، نظرات مون چیه. چرا همیشه بقیه باید مستمع ما باشن؟
خب یه وقتی هم خودمون بشینیم پای منبر وجدان مون.
چه اشکالی داره؟ شاید توی دلمون یه حرفایی هست که خودمون هم از اونا خبر نداریم.
بعضیا هستن که درون شون با اونا غریبگی می کنه. یعنی حرفاشُ بیرون نمی ریزه و ترجیح می ده سکوت کنه.
اینا باید یواش یواش، از زیر زبون ضمیر و درون شون حرف بکشن.
باید یواش یواش، سر صحبتُ با خودشون باز کنن تا اون ضمیر خاموشی که دارن، یخش آب بشه و به حرف بیاد.
سخته، ولی شدنیه.
