البته که شاعر محترم فرموده: «تا «مرد» سخن نگفته باشد»
ولی واقعیت اینه که تا خانم ها هم سخن نگفته باشن، خیلی از عیب و هنرهاشون مخفیه.
اصلاً این زبون کوچیک چند ده گرمی، یکی از مطمئن ترین مخفیگاه های دنیاست.
آدم می تونه با سکوت کردن، جوری خودشُ توی این مخفیگاه مخفی کنه که هیچ کس از عیب و هنرش سر در نیاره.
اما از وقتی که این قطعه ی کوچیک چند ده گرمی شروع می کنه به لفاظی، مردم کم کم دستشون میاد که عیب ما چیه و هنرمون کجاهاست...
درسته که بعضیا دو رو هستن و حرفشون با قلبشون فرق داره.
ولی حتی در مورد آدمای دو رو و منافق هم خدا فرموده که:
«می شه اونا رو از روی لحن و طرز گفتارشون تشخیص داد.»
می خوام بگم یکی از ملاک هایی ما باهاش راجع به بقیه قضاوت می کنیم،
و یکی از ملاک هایی که بقیه با اون راجع به ما قضاوت می کنن، همین طرز حرف زدنه.
«چی گفتن» و «چه جوری گفتن»، مهمه. خیلی هم مهمه.
خیلیا معتقدن حرف، باد هواست.
ولی این خیلیا، حواسشون نیست که باد هوا هم می تونه گاهی وقتا، طوفان به پا کنه.
حرف، می تونه خرابی هایی به بار بیاره که هیچ طوفانی نمی تونه.
از طرفی هم باز همین جناب حرف، می تونه جلوی طوفان ها و سیلاب ها و خرابی هایی رو بگیره که بتُنی ترین و مستحکم ترین سد های دنیا نمی تونن.
قدرت حرف و کلامُ نباید دسته کم گرفت. من که به شخصه اصلاً دست کم نمی گیرمش.
شما یه لحظه به این فکر کنید که توی خونه ی متعلق به یه خانواده ی ایرانی، قرص استامینوفن پیدا نشه.
ولی همین قرص استامینوفن که رفیق گرمابه و گلستان ما ایرانی ها شده، اگه بالاتر از حد مجاز خودش مصرف بشه، نتیجه ی عکس می ده و چه بسا کبد رو هم از کار بندازه.
حرف قرص استامینوفنُ پیش کشیدم که بگم امام اولّمون فرموده:
حرف، عین دارو می مونه. کمش سودمنده، ولی زیادش کشنده ست.
همین خود ما، توی فامیلمون یه بچه ی مدرسه ای داریم که از هر چی شال و کلاهه بیزار شده.
چرا؟
چون مامانش صبح به صبح به جای اینکه یه بار بهش بگه شال و کلاهتُ توی حیاط مدرسه در نیار، سه بار بهش می گه!
میگن صبح به صبح، زبون رو می کنه به اعضای بدن و می گه: حالتون چطوره؟ خوبید؟
اونام دسته جمعی می گن: ما حالمون خوبه، البته به شرط اینکه تو بذاری و بلایی سرمون نیاری!
می خوام بگم فقط بقیه نیستن که از دست زبون بعضی ها آزار می بینن.
بعضی ها ،خودشون هم از دست زبونشون آسایش ندارن. به همین خاطره که گفتن:
زبان سرخ، سر سبز می دهد بر باد!
پیامبرمون با همه مهربونی و آسون گیریش ، یکی از اون هایی بود که هیچ وقت واسه زبونش آسون نگرفت و بهش میدون نداد. سیره نویس ها نوشته ان :
«رسول خدا ، زبان خود را زندانی کرده بود، مگر این که کلام مفیدی بر زبان داشته باشد.»
پیامبر ما خوب می دونست زبون اگه میدون پیدا کنه، آدم رو از میدون به در میکنه ؛
«دعوتید به خواندن کتاب اخلاق اجتماعی پیامبر و کتاب سکوت: قدرت درون گراها در دنیایی که از حرف زدن باز نمی ایستد»
یه جا نوشته بود :
بچه ها اگه نخ بادبادک رو خیلی باز کنن، بادبادک زیاد بالا می ره و کم کم میدون دار میشه...
یعنی از اون به بعد این بچه ها هستن که باید دنبال بادبادک شروع کنن به دویدن؛
حالا، زبون ما هم یه چیزی شبیه همون بادبادکه...
اگه خیلی بهش میدون بدیم از دستمون در می ره و میدون دار می شه.
تا حالا دیدی؟ خیلی ها بعد از دعوا و درگیری می گن : نمی خواستم این حرف رو بزنم، دست خودم نبود... این یعنی:« زبون ، میدون رو از من گرفته بود. »
درسته که می گن حرف باد هواست.
بازم درسته که میگن دو صد گفته چون نیم کردار نیست و به قول سعدی به عمل کار برآید.
ولی حرفایی هم هستن که باد هوا نیستن و ازشون کار بر میاد!
مث حرف حق که یه وقتایی به زبون آوردنش از بلند کردن وزنه ی سیصد کیلویی سخت تره.
حرف حق با حرفای عادی فرق می کنه.
حرفای عادی نه کنتور می زنه، نه هزینه ای داره، ولی یه وقتایی به زبون آوردن حرف حق باعث می شه تا خیلی ها از دست آدم برنجن.
ولی رنجیدن و قهر کردن بقیه در برابر اونایی که جونشونُ سر گفتن حرف حق گذاشتن کف دستشون هیچی نیست.
برای همینم هست که احادیث اسم حق گویی رو گذاشتن بالاترین جهاد.
جهاد، فقط با شمشیر و اسلحه ی کلاشینکف نیست. یه وقتایی با زبون و قلمه.
با حق گویی و نوشتن از حق.
