می شد که اینجوری نشه

آقای عزیز!

خانم محترم!

این تخلفی که شما داری انجام می دی، اسمش روشه.

بهش می گن: «تخلف حادثه ساز»

یعنی این تخلف، از اون تخلف هائیه که باعث  و بانی  حادثه می شه.

باعث و بانی تخلف هم که خود شمایی. پس شما داری مستقیم و غیر مستقیم باعث و بانی حادثه می شی...

منظور از حادثه هم  جریمه و نمره منفی و ثبت و ضبط گواهینامه و اینجور چیزا نیست.

یه سر اگه به اورژانس حوادث و سوانح  یکی از بیمارستان های دور و برت بزنی، منظور از حادثه رو  می فهمی.

 

اگه به تک تک حادثه هایی که تا الآن برای خودمون و بقیه پیش اومده دقت کنیم می بینیم میشد که اینجور نشه.

ولی فعلاً دنیای دانش و تکنولوژی  نتونسته دستگاهی بسازه که زمان رو به عقب برگردونه.

پس برای حادثه های گذشته، کاری نمی شه کرد.

به جای افسوس خوردن برای گذشته و کاش و کاشکی گفتن، با دقت و احتیاط بیشتر، جلوی حادثه های بعدی رو بگیریم.

خیلی از حادثه ها، راه جبران و درمان ندارن، ولی هیچ حادثه ای ، غیر قابل پیشگیری نیست...

روز بدون حادثه، چه روزی است؟

روز بدون حادثه،  شانسی و  اتفاقی نیست.  به دست آوردنش، حساب و کتاب داره.

باید از تجربه ها درس گرفت و یافته های قبلی رو به کار بست.

روز بدون حادثه، یافتنی نیست. ساختنیه.

این خود مائیم که تعیین می کنیم از تقویم 365 روزه مون، چند روزش ، روز بدون حادثه باشه.

روز بدون حادثه، روزیه که عابرهای پیاده،  به جای اینکه از روی نرده ی وسط خیابون رد بشن، از محل خط کشی عابر پیاده رد می شن.

روز بدون حادثه روزیه که عابرهای پیاده هم،  مث ماشین ها، حواسشون به سبز بودن و قرمز بودن چراغ مخصوص خودشون هست.

روز بدون حادثه، روزیه که همه عابرها، پله های پل هوایی رو به اضطراب رد شدن از عرض خیابون و بولوار و بزرگراه ترجیح بدن...

برای  ساخته شدن یه روز بدون حادثه، موتور سوار ها باید بیشتر از بقیه از خودشون مایه بذارن.

استفاده نکرده از کلاه ایمنی، اشتباه گرفتن موتور سیکلت با تاکسی و تاکسی بار، بی خیال شدن چراغ قرمز،  اشتباه گرفتن پیاده رو با خیابون،  نداشتن چراغ جلو و عقب و راهنما

همه اینا، چیزایی هستن که تا درست نشن، روز بدون حادثه رو فقط باید توی تقویم دنبالش گشت.

اینجور اتفاق ها اسمش چیه؟

موبایل یا ساعت رو کوک می کنی که صبح زود از خواب بیدارت کنه، ولی از بخت بد، همون نیمه شب، باطری ساعت یا موبایل می ره توی بازی و زنگ زدن بی زنگ زدن.

نتیجه چی می شه؟ هیچی! بیدار شدن سر ساعت، پر!

بعد از  بیست دقیقه معطلی واسه ماشین، دو تا تاکسی، به طور همزمان برات نگه  می دارن و  جفتشون هم مسیرشون همونجائیه که تو می خوای بری.

رنگ یکیشون زرده، رنگ اون یکی سبز. تو تاکسی زرد رو سوار می شی ولی هزار متر جلوتر یه موتوری از عقب می زنه به تاکسی و چراغش رو می شکنه. راننده پیاده می شه واسه جر و بحث با راننده موتور.  جنابعالی هم تک و تنها می مونی کنار بزرگراه. اونم جایی که هیچ مسافر کشی حاضر نیست سوارت کنه...

نتیجه اینکه قرار مهمی که داشتی، پر!

حالا خودمونیم: اینجور اتفاق ها اسمش چیه؟

شانس؟ بدشانسی؟ بد بیاری؟ بخت و اقبال؟ تقدیر؟ پیشونی نوشت؟ چی؟!

 

 

کتاب های مدیریتی و موفقیت رو که بخونی، می بینی نوشتن:

همیشه یه درصدی از اتفاقات، ‌از کنترل ماها خارجه.  اما با برنامه ریزی درست و مدیریت اون بخشی که تحت کنترل و به اختیار ماست، می تونیم  تأثیر اتفاقات خارج از کنترل خودمون رو  به حداقل برسونیم.

مثلاً دست ما نیست که کی قراره سیل یا زلزله بیاد، ولی با ساختن سیل بند و خونه های مقاوم، می تونیم تأثیر سیل و زلزله رو به حد اقل برسونیم. 

یا ممکنه از روی بدشانسی ما، باطری ساعتمون درست همون شبی که می خوایم صبحش زود بیدار بشیم، تموم بشه. ولی اگه محض احیتاط، دو تا ساعت کوک کرده باشیم،  دیگه بدشانسی حریفمون نمی شه...