اگه دلت ماشین مدل 2016 خواسته....

این آقای  آبراهام مازلو که معرف حضورتون هست.

همون که یه هرم کشید و اسمشُ گذاشت هرم سلسله مراتب نیازهای مازلو.

حرف آقای مازلو و هرمش، خیلی وقتا، حرف حسابه.

مثلاً طبق گفته ی آقای مازلو، شما تا زمانی که گرسنه و تشنه باشی، به چیزی غیر از یه پارچ آب و نصف نون سنگک فکر نمی کنی.

ولی همینکه اون پارچ آب و نون سنگک به دست بیاری، احساس می کنی که دلت از خدا، یه سقف بالای سر و  چند دست لباس اندازه ی تن و اینجور چیزا می خواد.

خلاصه که اگه این روزا به شدت نسبت به یه ماشین مدل 2016  احساس نیاز داری، خدا رو شکر کن.

چون این نیاز یعنی اینکه به احتمال زیاد:

نه گرسنه ای،  ته تشنه ای، نه سرما و گرما آزارت می ده،  نه بیماری و درد خاصی توی تن و بدنته، نه احساس نا امنی می کنی، نه دلشوره و اضطراب خاصی آزارت می ده.

دست طلب چو پیش کسان می کنی دراز

اون چیزی که ما امروز بهش می گیم دست نیاز، قدیمی ها بهش می گفتن دست طلب.

مثلاً صائب تبریزی گفته:

دست طلب چو پیش کسان می کنی دراز

پل بسته ای که بگذری از آبروی خویش

تازه این مال دراز کردن دست نیاز پیش کسانه. پیش ناکسان اگه دست نیاز دراز کنیم که کلاً با بولدوزر از روی ما رد می شن!

برای همینم هست که شاعر می گه:

دست طلب به پیش فرومایگان مبر

ما را امید، جز کرم کردگار نیست.

آرزوهاتُ یادداشت کن

یه بنده خدایی می گفت:

چند سال قبل، هر چی آرزو داشتم، از سر بیکاری، نوشتم توی یه دفتر. 

ماه پیش که خیلی اتفاقی رفتم سراغ همون دفتر،  دیدم  خیلی از چیزایی که الآن دارم و برام عادی شدن،‌ یه زمانی جزء آرزوهام بودن.

همون بنده خدا می گفت:

آدم باید آرزوهاشُ یه جایی یادداشت کنه و هر چند وقت یه بار بهش سر بزنه.  چون اینجوری دیگه یادش نمی ره  بعضی از چیزایی که الان داره، یه زمانی جزء رویاهاش بودن. 

اینجوری، آدم قدر داشته هاشُ بیشتر می دونه.

از عمویم عباس رسیده اند

در عالم مکاشفه،‌ پرسیده بود:

این نامه ها! 

این نامه ها که بی وقفه  می رسد و شما، پای آن چیزی می نویسی!

این نامه ها، که بعضی اش را می بوسید!

قصه ی این نامه ها چیست؟

امام زمان فرموده بود:

این نامه ها،‌ حوائج  و توسلات مردم است به امامزاده ها.

آن نامه ها که می بوسم،  از  عمویم عباس رسیده اند.

یا اباالغوث، ادرکنی

به خاطر حاجتی،  کارش شده بود زیارت مسجد جمکران و استغاثه. دسته آخر، به امام خودش گلایه کرده بود که: روا نیست. روا نیست شما امام زمان ما باشی و ما،‌ برای حاجتمان، به حضرت سقا توسل ببریم. روا نیست.

در حالتی از مکاشفه، جواب شنیده بود که:

خیلی هم رواست. اصلاً توسل به حضرت سقا، سفارش خود ماست! هر حاجتی که داشتی، دلت را سمت او بچرخان و بگو: یا ابا الغوث،‌ ادرکنی!

 

اول آدابی و ترتیبی بجوی

همینجوری که نمی شه رفت و در خونه رو زد و گفت اومدم برای عبادت؟

اون البته اونقدر کرم داره که همیشه و همه جا و در همه حالی در  خونه شو رو به ما بازکنه، اصلاً درش کی بسته بوده که بخواد باز بشه؟

اما خودمون چی؟

خودمون اگه آداب عبادت رو رعایت نکرده باشیم، رومون نمی شه حتی وارد بشیم. چه برسه به اینکه بریم و اون بالای مجلس بنده نوازیش بشینیم...

خلاصه که عبادت آدابی داره و اولین ادبش اینه که قبلش آلودگی ها رو  از خودمون دور کنیم.

حالا این آلودگی ها هم خودشون اقسامی دارن.

بعضی هاشون ظاهری ان و با به دست لباس تمیز و یه وضوی تمیز تر بر طرف می شن...

ولی آلودگی گناه رو جز با لباس و آب چشمه توبه و پشیمونی نمی شه بر طرف کرد.

بعد از اون هم نوبت اخلاق زشتی می رسه که هر کدومشون مثل یه لک و چربی درشت، لباس روح رو از ریخت میندازن ...

اسم این بعضی از این لک ها، حسده. اسم بعضی های دیگه شون بخله. لکه های خود پسندی هم روی بعضی از لباس های روح دیده می شه ...

پاک شدن این لک ها رو هم باید از همون خدایی بخوایم که قراره  مهمونش بشیم برای راز و نیاز ...

بعد از پاک کردن لکه های لباس جسم و تن پوش روح، نوبت پاک کردن نیت می رسه ...

باید بشینیم و از خودمون  بپرسیم برای چی قراره در خونه خدا رو بزنیم؟

برای خودمون؟ برای خودش؟

یا زبونم لال برای بقیه و ریا؟!

شاید هم عبادت هامون از روی عادت باشه و خودمون بی خبر باشیم .

جایی نوشته بود :

یک بار وقت عبادت

به زبانت نگاه کن

و فکر کن

نکند عبادت نمی کنم

نکند تملق می کنم …

تعجب نکنی اگر خودت را متملق یافتی

عادت چه کارها که نمی کند …

 

اولین شرط عبادت اینه که پاک و تمیز و مرتب بشیم.

البته زیاد هم نباید وسواس به خرج داد و  مو رو از ماست کشید. ولی تا اونجا که وسعمون می رسه باید سعیمون رو بکنیم.  بقیه اش رو هم میشه به خود خدا واگذار کرد.

اما از شرط اول عبادت که بگذریم، می رسیم به باقی آدابش ...

مثلاً اینکه بدونیم کسی که قراره در خونه اش بریم و مشغول راز و نیاز بشیم کیه و چه جور ویژگی هایی داره؟

بزرگه یا کوچیک؟

دست هاش باز هستن یا بسته ؟

اهل بخشیدن هست یا نیست؟

از حالمون بی خبره یا با خبر ؟

باید بدونیم خدایی که قراره باهاش راز و نیاز کنیم از چی خوشش میاد و چی رو خوش نداره.

عبادت بدون پبش شرط خدا شناسی، دقیقاً مثل این می مونه که با یکی قرار  ملاقات داشته باشیم اما ندونیم  اسمش چیه و خودش کیه و چه کاره ست و کجاست!

اصلاً همچین قرار ملاقاتی امکان پذیره؟!

 

امام علی (علیه السلام) فرموده:

شناخت خدایی را که می‌پرستید در جان‌های خود جای دهید تا خم و راست شدن هایتان برای عبادت کسی که می‌شناسیدش، شما را سود دهد.

باز هم از ایشون روایت شده که فرمودن :

در عبادتی که با شناخت توأم نباشد، خیری نهفته نیست.

امام سجاد که خودش زینت همه عبادت کننده هاست هم فرموده :

هیچ عبادتی جز با شناخت ارزش ندارد.

 

یکی از آداب عبادت اینه که بدونیم خودمون از خدا چی می خوایم .

بالاخره موقع عبادت این ماییم که باید حرف بزنیم و در خواست کنیم.

انصافاً یکی از مشکلات ما ها همین ندونستن هاست دیگه...

ماه رجب میاد و می ره و ما هنوز نمی دونیم چی می خوایم.

این وسط صاحب خونه هیچ تقصیری نداره. هر تقصیری هست سر همین کاهلی خودمونه.

بعضی وقت ها ، چیزهایی می خوایم به صلاحمون نیست .

بعضی وقت ها  هم خودمون و خدامون رو دست کم می گیریم و چیزهای کوچیک می خوایم. فکر هم  می کنیم که لیاقتمون همین چیزهای کوچیکه. یا فکر می کنیم اگه چیزهای خیلی خیلی بزرگ بخوایم خدا توی زحمت می افته و از ادب دوره که آدم کسی رو توی زحمت بندازیم!

خلاصه موقع عبادت بی ادبی می کنیم و به خیال خودمون هم داریم مراعات می کنیم!

 

یه دوست اهل راز داشتم که می گفت :

ما مردم دو دوتا چارتا، ما که طول رکعت نمازمان هم ربط مستقیم دارد به آمار خواسته های آن روزمان، ما که موقعیت ش جور باشد اهل منت گذاشتن سر خدا هم هستیم به خاطر دو رکعت نماز، برای ما خب باید هم سخت باشد درک این که خدا به خاطر عبادت کسی به آسمان و فرشتگان فخر بفروشد.

اما، دور از جان ما، بوده اند بنده هایی که خدا به خاطر عبادت آن ها ، به فرشته هایش فخر فروخته ...