بعضی از حدیث ها اونقدر ساده و روان و همه فهم هستن که احتیاجی به ترجمه و توضیح ندارن.
از امام اولمون روایت شده که فرمود:
العاقِل، یَطلُبُ الکَمال؛
وَ الجاهِل، یَطلُبُ المال!
**
گاهی وقتا، چیزی رو نداریم، ولی نمی دونیم که اونُ نداریم.
اما گاهی وقتا چیزی رو نداریم، و می دونیم که اون چیزُ نداریم.
یکی از مراحل کمال، همین رسیدن از اون حالت اول به این حالت دومه.
از امام اولمون و امیر اهل ایمان روایت شده که فرمود:
یکی از نشانه های کمال و فراوانى فضل آدمى ، آگاهى او از نقصان و نداشته های خویش است .
**
توی قرآن، چندین و چند جا، راجع به آدمایی صحبت شده که کار اشتباهشون، به چشمون درست و قشنگ میاد.
یه نمونه از آدمای این ژانر، اونایی هستن که به حقه بازی ها و دوز و کلک های سطح پایینشون می نازن و فکر می کنن خیلی خلاق و مبتکر هستن.
مشکل این آدما اینه که چون کار زشت خودشون رو زیبا می بینن، نسبت به اون هیچ عذاب وجدانی هم ندارن و ازش با قاطعیت و جدیت دفاع می کنن....
بحث کردن با اینجور آدما، معمولاً نتیجه ای جز سر درد گرفتن نداره....
جایی به نقل از بزرگی نوشته بود :
«مرد هوشمند را از پاسخ هایش می‌توان شناخت، مرد فهمیده را از پرسش هایش.»
فیلسوفی فرانسوی هم گفته :
«از روی سؤال های شخص، بهتر از جواب های او می‌توانید درباره اش قضاوت کنید.»
یکی از بزرگان ادبیات خودمون هم معتقده :
«دانا هم داند و هم پرسد، نادان نداند و نپرسد.»
و اما انگلیسی ها دو ضرب المثل کاملا متضاد دارن .
آخه هم میگن : «بپرس تا بدانی» ، هم میگن : «نپرس تا دروغ نشنوی»
بالاخره ما که نفهمیدیم بپرسیم یا نپرسیم !
حالا از انگلیسی ها که بگذریم ، خود ما در شان پرسشگری می گیم :
پرس پرسان می روند هندوستان!
فخر الدین رازی هم اینطور سروده :
«آنکس که بداند و بداند که بداند/ اسب شرف از گنبد گردون بجهاند
آنکس که بداند و نداند که بداند/ بیدار کنندش که بسی خفته نماند
آنکس که نداند و بداند که نداند/ لنگان خرک خویش به منزل برساند
آنکس که نداند و نداند که نداند/ در جهل مرکب ابدالدهر بماند.»
اگه شما هم یکی از اون آدم هایی هستید که خودشون رو همه چی می دونن و هیچ جوره اهل سول پرسیدن از بقیه نیستن ، خدا حافظ!
اگه یکی از اون موجوداتی محسوب میشید که نه دوست دارن سوالی بپرسن نه خوششون میاد کسی از اون ها سوالی بپرسه ، بازم خدا حافظ ...
ولی ....
ولی اگه هم حوصله سوال پرسیدن دارید هم حوصله جواب دادن به سوال های بقیه ، سلام!
موضوع این نوشته، سواله ...
اینکه چی بپرسیم و از کی بپرسیم و چه وقت بپرسیم و چطور بپرسیم ؟
همچنین می خوایم درباره این مطالب هم صحبت کنیم که :
چی نپرسیم و از کی نپرسیم و چه وقتایی نپرسیم و چطور نپرسیم!
مولانا می گفت :
هم سوال از علم خیزد هم جواب .
اینکه جواب ، یعنی جواب درست و درمون ، از دانش بر می خیزه و نتیجه دانائیه، واضح به نظر می رسه ...
ولی اینکه سوال هم یه جورایی نتیجه دانائیه ، احتیاج به توضیح داره ..
توضیحش هم اینه که آدم پرسشگر ، اگه درباره جواب سوالی که پرسیده هیچ چیزی ندونه ، حد اقل یه چیز رو می دونه ...
یعنی می دونه که نمی دونه .
این علم به ندونستن رو نباید دست کم گرفت .
کسی که ندونه و ندونه که نمی دونه ، هیچ وقت دست به سوال نمی زنه!
ولی کسی که می دونه که نمی دونه، شروع می کنه به سوال کردن و پرسش..
آدمای دنیا، وقتی مقابل یه کوچه بن بست قرار می گیرن، سه دسته می شن ....
دست اول، همون اول کوچه، آخر کوچه رو می بینن و واردش نمی شن...
این دسته خیلی خوش به حالشونه!
دسته دوم، میرن و به بن بست می خورت وبر می گردن....
کار این دسته هم قابل تحسینه...
ولی امان از اونایی که می رن و به بن بست می رسن و نمی دونن که به بن بست رسیدن!
