با بیل کج نمی شه خونه ساخت

از بین همه ی ابزار و ادواتی که عقل ابزاری این بشر ابزارساز ساخته، بیل و کلنگ از همه شون ساده ترن.

ولی همین بیل و کلنگ ساده و ابتدایی هم، تا خودشون ساخته و پرداخته نشن، نمی تونن چیز دیگه ای بسازن.  با بیل معیوب که نمی شه خونه سازی کرد. با کلنگ معیوب  هم همینطور.

این قانون دنیاست که هر چیزی، تا خودش ساخته نشه، نمی تون چیز دیگه ای رو بسازه.

آدمیزاد هم اول باید خودشُ بسازه و اصلاح و تربیت کنه، بعد به ساختن و تربیت و اصلاح بقیه بپردازه.

آدمی که خودسازی نکرده، آدمی که هنوز حریف خودش نشده، آدمی که نمی تونه از خواب سحرگاهی خودش دل بکنه و پای سجاده بشینه، همچین آدمی نمی تونه منشأ خیر و برکتی برای بقیه هم باشه. نمی تونه مربی و اسوه و الگوی بقیه باشه.

برای همینم هست که بزرگ ترین مربی بشر، یعنی پیامبر اکرم، مامور بود به شب زنده داری و تهجد  و سحرخیری. آخه بهترین وقت خودسازی، همین وقته. هر بذری، توی یه وقتی از سال بهتر از وقتای دیگه به بار می شینه و ثمر می ده. بذر اصلاح و تربیت نفس، بذر خودسازی هم  سحرها بهتر از هر وقت دیگه ای به بار می شینه.

خاک وجودمونُ از این بذر عالی، خالی نذاریم.

هم اصغرشون خوبه، هم اکبرشون

از میون همه جهاد ها، اسم یه جهاد شده جهاد اکبر.

جهادی که به مبارزه ما با خودمون و خواسته هامون و هوای نفسمون مربوط می شه.

اینکه در روایات اومده قوی ترین انسان، کسیه که بر هوای نفس خودش غلبه کنه ، نشون می ده که چقدر این نوع از جهاد سخته.

واقعاً هم شوخی نیست. ماها خیلی وقتا حریف این و اون می شیم،‌ ولی هر چی زور می زنیم نمی تونیم حریف خودمون و دل خودمون بشیم.

کسی که زورش به خودش برسه و بتونه خودشُ به زمین بزنه،‌معلومه خیلی  کارش درسته....

مقابل جهاد اکبر یا «تلاش بزرگ»، جهاد اصغر یا «تلاش کوچیکه» قرار داره.

البته یه وقت اسم «اصغر» این جهاد گولتون نزنه. چون همچین جهادی دقیقاً مربوط میشه به جنگ و جبهه و رفتن جلوی تیر و ترکش.

جهاد اکبر، جهادیه که اسم کُشته اون، می شه شهید. شهیدی که برای همیشه زنده می مونه. زنده و روزی خور سفره مهربونی خدا.

ولی  بازم تکرار می کنم:

اشتباهه اگه فکر کنیم جهاد، فقط به جهاد مسلحانه و خودسازی می شه.

هر حرکتی که در راه خدا انجام بشه و هر زحمتی که در این راه به جون خریده بشه، یه جور جهاده.