بعضی از عدد ها زوج هستن و بعضی از عدد ها فرد.
بعضی از عدد ها اول هستن و بعضی های دیگه کلی مقسوم علیه دارن...
خلاصه شکی نیست که هر عددی خاصیتی داره.
ولی فکر نمی کنم هیچ آدم عاقلی قبول کنه که یکی از خاصیت های اعداد، نحس بودن اون ها باشه.
مثال همین عدد سیزده که این همه اسمش بد در رفته.
شما دقت کنید ببینید کجا قرار گرفته؟
بین دوازده و چاهارده. یعنی بین دو تا عدد خوش یمن.
انصافاً یه عدد، این ورش 12 باشه و اون ورش 14، اون وقت خودش نحس باشه؟
انصافاً همچین چیزی به عقل جور در میاد؟!
اونایی که اهل شنیدن و خوندن تحلیل های سیاسی هستن، اصطلاح فرار به جلو رو خیلی می شنون.
فرار به جلو مال وقتیه که یکی یا نمی خواد به سؤالی جواب بده، یا اصلاً جوابی نداره که بده.
برای فرار به جلو، شیوه های زیادی وجود داره که یکی از اون ها ، عصبانیت و داد و قاله.
وقتی یکی شروع به داد کشیدن و فریاد زدن می کنه، معمولاً بقیه میان تا آرومش کنن و نذارن از روی عصبانیت کاری انجام بده...
ولی در حین همین داد و فریاد ها و تلاش های بقیه برای آروم کردن فضای متشنج، چیزی که پاک از یاد همه می ره، سؤالیه که پرسیده شده بود و قرار بود جواب داده بشه!
میدونی چی می خوام بگم؟
می خوام بگم عصبانیت و خشم و داد و هوار، بیشتر از اونکه نشونه اقتدار باشه، نشونه ضعف و کم آوردنه!
اینکه احادیث می گن قلم دانشمند ها از خون شهید ها با ارزش تره، می تونه دلیلی باشه بر اهمیت جهاد فکری و جهاد با اندیشه و قلم و زبان.
گاهی وقت ها، فایده یه کتاب و یا یه مقاله و سخنرانی، از فایده بهترین سلاح ها و آماده ترین ارتش ها بیش تره.
گاهی وقت ها یه معلم کلاس اول ابتدایی یا یه استاد دانشگاه، کاری رو انجام میدن که مجهزترین ارتش ها از انجام اون ناتوان هستن.
از این گذشته، یکی از انواع جهاد، امر به معروف و نهی از منکره که اونم از راه توصیه و نصیحت و خیر خواهی امکان داره.
با امکانات امروز، حتی نوشتن یه وبلاگ یا فرستادن یه ایمیل یا پیامک هم می تونه نوعی از جهاد باشه.
پس اگه تا امروز ، زیاد به جهاد فکری و زبانی و نوشتاری توجه نمی کردیم، از امروز برای این نوع از جهاد حساب ویژه ای باز کنیم.
جهاد کشاورزی ، جهاده؛ جهاد سازندگی هم جهاد.
جهاد دانشگاهی، جهاده؛ جهاد مدرسه سازی هم جهاد.
اصلاً ممکنه بعضی از چیزها اول اسمشون واژه جهاد نیومده باشه، ولی باز هم جهاد هستن.
مثلاً اون هایی که گاهی وقت ها ، روزای جمعه به دل طبیعت می زنن و داوطلبانه زباله ها های کوه و دشت رو جمع می کنن، کارشون یه جور جهاده.
یا داوطلب های امداد و نجات و اعضای هلال احمر هم که همیشه آماده کمک به هم نوعاشون هستن، در جهادگر بودن خودشون شک نکنن ....
اصلاً دامنه جهاد در دین ما اونقدر گسترده است که در اون، برای همه علاقه‌مند های تلاش و کوشش و جنب و جوش، جا به اندازه کافی وجود داشته باشه.
از میون همه جهاد ها، اسم یه جهاد شده جهاد اکبر.
جهادی که به مبارزه ما با خودمون و خواسته هامون و هوای نفسمون مربوط می شه.
اینکه در روایات اومده قوی ترین انسان، کسیه که بر هوای نفس خودش غلبه کنه ، نشون می ده که چقدر این نوع از جهاد سخته.
واقعاً هم شوخی نیست. ماها خیلی وقتا حریف این و اون می شیم، ولی هر چی زور می زنیم نمی تونیم حریف خودمون و دل خودمون بشیم.
کسی که زورش به خودش برسه و بتونه خودشُ به زمین بزنه،معلومه خیلی کارش درسته....
مقابل جهاد اکبر یا «تلاش بزرگ»، جهاد اصغر یا «تلاش کوچیکه» قرار داره.
البته یه وقت اسم «اصغر» این جهاد گولتون نزنه. چون همچین جهادی دقیقاً مربوط میشه به جنگ و جبهه و رفتن جلوی تیر و ترکش.
جهاد اکبر، جهادیه که اسم کُشته اون، می شه شهید. شهیدی که برای همیشه زنده می مونه. زنده و روزی خور سفره مهربونی خدا.
ولی بازم تکرار می کنم:
اشتباهه اگه فکر کنیم جهاد، فقط به جهاد مسلحانه و خودسازی می شه.
هر حرکتی که در راه خدا انجام بشه و هر زحمتی که در این راه به جون خریده بشه، یه جور جهاده.
وقتی یه کلمه 198 بار، یعنی نزدیک 200 بار توی قرآن تکرار بشه و خدا این همه روی اون تأکید داشته باشه، معلومه کلمه ی مهمیه.
جهاد یعنی «کوشش کردن و کوشیدن به اندازه طاقت»
بعضی ها هم گفتن : جهاد یعنی «کوشش توأم با رنج» یا « تلاش در کار با آنچه در توان باشد.»
خلاصه که جهاد همون بالا زدن آستین همت و بالا کشیدن پاشنه ی همته.
وقتی جهاد با کلمه «فی سبیل الله » همراه باشه، مفهوم ویژه ای پیدا می کنه، جهادِ در راه خدا، یعنی هر نوع فعالیت و مبارزه سیاسی و اجتماعی و حتی اخلاقی، فرهنگی و اقتصادی، با جان و مال و زبان و قلم و فکر .
کلاً هر نوع سعی و تلاشی که به خاطر خدا و در راه خدا باشه، اسمش می شه جهاد فی سبیل الله.
فرقی همه نمی کنه که جهادگر در موقع همچین جهادی اسلحه کلاشینکف دستشه یا بیل و فرقون یا خودکار و روان نویس.
تلاش، تلاشه....
دوران امامت امام سجاد در مقایسه با برخی از ائمه، دورانی طولانیه. رمز طولانی شدن این دوران، رویکرد تازه ایه که امام برای مبارزه انتخاب کرد؛ اون هم در زمانی که مخالفان حکومت با کوچک ترین اتهامی به شهادت می رسیدن.
برای درک اوضاع اختناق آلود عصر امام سجاد، کافیه گوشه ای از اون تاریخُ ورق بزنیم. ازدواج امام با کنیزی که سال ها در خانه داشت، نمی تونست اتفاق پر سر و صدای باشه. می شد حتی همسایگان امام هم از اون با خبر نشن. اما خبر، به سرعت برق و باد از مدینه به شام رسید.
خلیفه، عبدالملک مروان برای تحقیر امام، نامه ای به حضرت سجاد نوشت و امامُ به خاطر ازدواج با کنیزی بی اصل و نسب، شماتت کرد.
بیاین از جواب کوبنده ای که امام به نامه ی خلیفه داد، بگذریم. بیاین به این فکر کنیم که خلیفه غیر از تحقیر امام، قصد دیگه ای هم از نوشتن اون نامه داشت. خلیفه قصد داشت به امام یادآوری کنه که جاسوسان همه ی حرکات امامُ حتی در خانه ی خودش زیر نظر دارن.
در چنین اوضاعی، امام تنها می تونست با سلاح دعا و نیایش به مصاف جور بنی امیه بره.
