خدا توی قرآنش فرموده: برگی از درخت نمی افته، مگه اینکه من می دونم.
اطلاع خدا از افتادن یه برگ، مث اطلاع ما نیست. ما ها، شاید افتادن یه برگ رو ببینیم و ازش با خبر بشیم، ولی توی افتادن یا نیفتادنش کاره ای نیستیم.
اما، خدا وقتی می گه من از افتادن یه برگ با خبرم، معنیش اینه که براش برنامه ریزی کردم.
یعنی منم که مشخص می کنم هر برگی کی بیفته و کجا بیفته و چه جوری بیفته.
حالا خودمونیم:
توی دنیایی که حتی افتادن یه برگش هم حساب و کتاب داره، شانس چه معنایی می تونه داشته باشه؟!
پس همه کاره این دنیا، خود خداست.
ولی خدا، با همه بزرگیش، به ما آدما قدرت و اجازه داده که حتی برای حکمت و مصلحتش هم برنامه ریزی کنیم!
حرفی که زدم، شاید توی نظر اول خیلی عجیب بیاد، ولی آیه های قرآن می گن واقعیت داره.
اینکه خدا واسه ما چه حکمت و مصلحتی در نظر بگیره، بستگی به خود ما داره.
بستگی به نیتی که توی دلمون داریم و کاری که می خوایم انجام بدیم.
اگه نیتمون خیر باشه، خدا سنگ ها رو از پیش پامون بر می داره. ولی اگه قصدمون خوب و خدایی نباشه، یه کاری می کنه که از زمین و آسمون برامون بد بیاد.
خوب آوردن و بد بیاری، هیچ کدومش شانسی نیست...
