اینگونه بود امام رئوف ما

اونایی که امام ما رو به چشم دیدن، اونایی که طعم اخلاق و رفتار کریمانه شُ چشیدن، برای ما این جور تعریف می کنن  که:

 

امام رئوف ما، هیچ وقت،‌ حتی با یه واژه، به کسی ظلم نکرد. مراقب واژه های خودمون باشیم تا باعث رنجش کسی نشیم.

 

امام عطوف ما، هیچ وقت، حرف کسی رو قطع نکرد. نه حرف کسی رو قطع کنیم، نه امیدشُ، نه نونشُ، نه راه پیشرفت شُ؛

 

امام  هشتـــــم ما، هیچ وقت، هیچ نیازمندی رو از خونه ی خودش دست خالی بر نگردوند. اگه نمی خوایم به کسی کمک کنیم، دست کم بهش بی احترامی نکنیم؛

 

عالم آل محمد، با وجود مقام رسمی و سیاسی خودش، هیچ وقت در حضور آدم ها،‌ تکیه نمی داد؛  همیشه با خدمتکاران و زیردستان خودش سر یه سفره غذا می خورد. هیچ وقت اهل تکبر نبود.

 

اگه پیرو همچین امامی هستیم، ساده و بی تکبر زندگی کنیم؛

 

دوست داری کدومشون باشی؟

تو دوست داری مث کدومشون باشی ؟

 یکیشون گفت  : من ، یه بشرم مث خودتون .  یکی هستم از خودتون .

 اون یکی گفت : من از شما بهترم . من کجا و شما کجا!

 اولی تواضع کرد و دومی تکبر . عوضش اولی به معراج رفت و دومی از عرش ، اخراج شد و تبعید شد به زمین .

 تو دوست داری مث کدومشون باشی ؟ مث پیامبر یا مث شیطون ؟زمین خوردن رو دوست داری یا به  معراج رسیدن رو ؟

 بنده های واقعی خدا اون هائین که تکبر رو از وجود خودشون به دور کردن ، به همه ظن خوب دارن و به خودشون ظن بد . بدی هر کسی رو هم که ببینن با خودشون میگن :

 شاید از من بهتر باشه . شاید خوبی هایی داشته باشه که من ندارم و از اون ها بی خبرم .

نه خود خور و نه کس ده

آدمای متوقع،  نه خودشون از زندگیشون لذت می برن، نه اجازه می دن زندگی، به بقیه خوش بگذره...

این مطلب رو از ما نشنیده بگیرید، ولی  بودن  افراد سابقه داری که حاضر شدن به همه جرایم کرده و نکرده خودشون اعتراف کنن، فقط  در ازای اینکه از شر هم سلولی پر توقعی که نصیبشون شده‌، راحت بشن!

عذاب الیم  که میگن ، یکیش همین سر و کله زدن با آدمای از خود متشکر و از خود راضیه.

خدا همچین عذابی رو قسمت هیچ کدوم مون نکنه...

وای از این آدم های خود مرکز بین

آدم از خود راضی، فکر می کنه مرکز هستیه.

یعنی  توی خیالش، خدا ابر و باد و مه و خورشید و فلک و بقیه آدم ها رو فقط واسه این آفریده که دور اون بگردن...

آدم از خود راضی، پیش خودش فکر می کنه بقیه عالم و آدم، بی کارن و فقط وظیفه دارن قربون ایشون برن و پیش مرگ ایشون باشن.

آدم از خود راضی، فکر میکنه گِل و و طینت و سرشت و قالب و پیمانه اش با بقیه آدما فرق می کنه.

فکر می کنه خودش مخلوق درجه یک خداست، بقیه بندگان خدا مخلوق درجه دو و پایین تر از اون.

برای توصیف اینجور آدما، واژه ای بهتر و دم دست تر از «متوقع» وجود نداره.

خوش به حال کم توقع ها

خوش به حالشون. بعضی ها کم توقع هستن.

یعنی فرق سر یا پشت کمرشون هم که می خاره، نمی تونن به انگشت خودشون رو بندازن و بگن: لطف کن این فرق سر یا پشت کمر ما رو بخارون...

اینجور آدما، نه تنها از کسی یا چیزی طلبی ندارن، بلکه حتی خودشون رو به عالم و آدم بدهکار می دونن....

ولی درست در نقطه مقابل آدمای این  ژانر، ژانر افراد از خود راضی قرار دارن....

توی بعضی از لغت نامه ها، به جای «از خود راضی» ، نوشته «از خود متشکر، خود شیفته، خود برتر بین»