مردم چه توقعاتی دارن ها!
یه ترم پسرت رو فرستادی کلاس تقویتی، اون وقت انتظار داری رتبه تک رقمی کنکور بشه.
دیگه خیلی هم که حلال زاده باشه، مث خود شما میشه که پدرشی!
فقط شما حسابان رو هشت گرفتی، ایشون چون رفته کلاس تقویتی می گیره دوازده !
توقع نداشته باش به خاطر یه کلاس تقویتی ، بتونه عدد پی رو از گنگ بودن ، به حرف در بیاره...
یه کم واقع بین باش. یه کم توقعت رو از روی ابرا، بنشون روی زمین...
عروس داداش شوهرش رفته زیارت، بعد طرف ناراحته که چرا بی خداحافظی رفته. خب اون بنده خدا اگه می خواست از همه خداحافظی کنه باید از یه سال قبل مرخصی می گرفت برای اینکه وقت داشته باشه و از همه خدا حافظی کنه...
تازه، بعضی ها هستن که از عروس داداش شوهرشون توقع سوغاتی هم دارن. اینجاست که واقعاً و از ته دل باید گفت: فک و فامیله داریم؟! والّا به خدا!
اجازه بدید یه مثال دم دستی و خودمونی بزنم!
بعضی ها هستن که وقتی به یه مهمونی یا به یه عروسی دعوت میشن، ته دلشون قند آب میشه. اما بعضی های دیگه وقتی دعوتشون می کنی عروسی، از این ناراحت می شن که چرا به این دیری خبر دار شدن؟
چرا توی بله برون حاضر نبودن؟
چرا فقط خودشون دعوت شدن و مامانشون دعوت نشده؟
چرا گوشه کارت عروسی تا شده؟
چرا شام دعوت نشدن؟
حالا شما جزء کدوم یک از این دو تا دسته هستید؟!
جزء اونایی که با دیدن کارت دعوت، ته دلشون قند آب میشه یا جزء اونایی فقط چرا چرا می کنن؟
وقتی از بقیه هیچ توقعی نداری و فقط چشم انتظار لطف و رحمت خدا هستی، بقیه هر کاری که برات انجام بدن، بهش برچسب لطف می زنی و از لطف بقیه در حق خودت شاد میشی...
اما وقتی با چشم توقع به بقیه نگاه می کنی، اونا هر کاری که برات انجام بدن، به کارشون برچسب وظیفه می زنی و با هر نقصی که توی کارشون باشه، ناراحت می شی...
برای همینه که آدمای قانع و کم توقع، آدمای شادی هستن و آدمای پر توقع، معمولا افسرده و ناراحت...
آدمای متوقع، نه خودشون از زندگیشون لذت می برن، نه اجازه می دن زندگی، به بقیه خوش بگذره...
این مطلب رو از ما نشنیده بگیرید، ولی بودن افراد سابقه داری که حاضر شدن به همه جرایم کرده و نکرده خودشون اعتراف کنن، فقط در ازای اینکه از شر هم سلولی پر توقعی که نصیبشون شده، راحت بشن!
عذاب الیم که میگن ، یکیش همین سر و کله زدن با آدمای از خود متشکر و از خود راضیه.
خدا همچین عذابی رو قسمت هیچ کدوم مون نکنه...
آدم از خود راضی، فکر می کنه مرکز هستیه.
یعنی توی خیالش، خدا ابر و باد و مه و خورشید و فلک و بقیه آدم ها رو فقط واسه این آفریده که دور اون بگردن...
آدم از خود راضی، پیش خودش فکر می کنه بقیه عالم و آدم، بی کارن و فقط وظیفه دارن قربون ایشون برن و پیش مرگ ایشون باشن.
آدم از خود راضی، فکر میکنه گِل و و طینت و سرشت و قالب و پیمانه اش با بقیه آدما فرق می کنه.
فکر می کنه خودش مخلوق درجه یک خداست، بقیه بندگان خدا مخلوق درجه دو و پایین تر از اون.
برای توصیف اینجور آدما، واژه ای بهتر و دم دست تر از «متوقع» وجود نداره.
خوش به حالشون. بعضی ها کم توقع هستن.
یعنی فرق سر یا پشت کمرشون هم که می خاره، نمی تونن به انگشت خودشون رو بندازن و بگن: لطف کن این فرق سر یا پشت کمر ما رو بخارون...
اینجور آدما، نه تنها از کسی یا چیزی طلبی ندارن، بلکه حتی خودشون رو به عالم و آدم بدهکار می دونن....
ولی درست در نقطه مقابل آدمای این ژانر، ژانر افراد از خود راضی قرار دارن....
توی بعضی از لغت نامه ها، به جای «از خود راضی» ، نوشته «از خود متشکر، خود شیفته، خود برتر بین»
