اینگونه بود امام رئوف ما

اونایی که امام ما رو به چشم دیدن، اونایی که طعم اخلاق و رفتار کریمانه شُ چشیدن، برای ما این جور تعریف می کنن  که:

 

امام رئوف ما، هیچ وقت،‌ حتی با یه واژه، به کسی ظلم نکرد. مراقب واژه های خودمون باشیم تا باعث رنجش کسی نشیم.

 

امام عطوف ما، هیچ وقت، حرف کسی رو قطع نکرد. نه حرف کسی رو قطع کنیم، نه امیدشُ، نه نونشُ، نه راه پیشرفت شُ؛

 

امام  هشتـــــم ما، هیچ وقت، هیچ نیازمندی رو از خونه ی خودش دست خالی بر نگردوند. اگه نمی خوایم به کسی کمک کنیم، دست کم بهش بی احترامی نکنیم؛

 

عالم آل محمد، با وجود مقام رسمی و سیاسی خودش، هیچ وقت در حضور آدم ها،‌ تکیه نمی داد؛  همیشه با خدمتکاران و زیردستان خودش سر یه سفره غذا می خورد. هیچ وقت اهل تکبر نبود.

 

اگه پیرو همچین امامی هستیم، ساده و بی تکبر زندگی کنیم؛

 

دوست داری کدومشون باشی؟

تو دوست داری مث کدومشون باشی ؟

 یکیشون گفت  : من ، یه بشرم مث خودتون .  یکی هستم از خودتون .

 اون یکی گفت : من از شما بهترم . من کجا و شما کجا!

 اولی تواضع کرد و دومی تکبر . عوضش اولی به معراج رفت و دومی از عرش ، اخراج شد و تبعید شد به زمین .

 تو دوست داری مث کدومشون باشی ؟ مث پیامبر یا مث شیطون ؟زمین خوردن رو دوست داری یا به  معراج رسیدن رو ؟

 بنده های واقعی خدا اون هائین که تکبر رو از وجود خودشون به دور کردن ، به همه ظن خوب دارن و به خودشون ظن بد . بدی هر کسی رو هم که ببینن با خودشون میگن :

 شاید از من بهتر باشه . شاید خوبی هایی داشته باشه که من ندارم و از اون ها بی خبرم .