عذاب شیرین

سختی ها و تلخی ها، فقط واسه این نیستن که قدر خوشی ها و آسونی ها و شیرینی ها رو بدونیم.

بعضی از سختی ها و دردها، خودشون شیرین هستن.

وقتی یه جایی از بدنت رو پشه می زنه،  اونقدر می خارونیش که سرخ بشه.

این خاروندن و سرخ شدن، درد داره. ولی دردش رو دوست داری.

یا مثلاً ورزش ها و نرمش های سخت، با اینکه به ماهیچه ها و بدن فشار میارن و اونا رو به سختی میندازن،  ولی دوست داشتنی هستن و به آدم نشاط می دن.

خود کلمه «عَذاب» هم با «عَذْب» که معنیش می شه شیرین،  هم خانواده ست.

می خوام بگم توی همه سختی ها و عذاب های زندگی، یه شیرینی مخفی وجود داره که باید حواسمون بهش باشه و کشفش کنیم.

آدم از لا به لای سختی ها و مشکلاته  که پخته و ساخته می شه...

تلخوش: تلخی خوش!

 حافظ که آدم رِند و زرنگی بوده، از خودش یه کلمه ساخته به اسم «تَلخوَش»

این «تَلخْوَش»، از اون واژه هاست ها!

اگه به شکل مکتوبش نیگا کنی می بینی هم کلمه «تلخ» توشه، هم کلمه «خوش»!

یعنی اولش تلخه، آخرش  هم مث آخر شاهنامه خوش!

انگار که اصل کلمه اش بوده «تلخْ خوش» یا «تلخِ خوش»، ولی بعد یه دونه از اون «خ» هاش حذف شده.

معلوم هم نیست این «خ» حذف شده مال تلخ بوده یا مال خوش.

هر چی که هست الآن تلخ و خوش، توی «تَلخوَش» سر یه «خ» با هم شراکت دارن و  خلاصه دستشون توی یه کاسه ست.

قرآن رو هم که یادت هست .

آیه هاش می گفت : «سختی ها و آسونی ها با هم هستن»

حافظ هم که گفته «تلخ وَش»، حافظ همین آیه ها بوده دیگه ...

بدون شیر و شکر، لطفاً!

بعضی ها می رن کافی شاپ و شربت شیرین خنک سفارش میدن ...

عوضش سفارش یه عده دیگه، قهوه تلخ بدون شکره. تلخِ تلخ!

سلیقه است دیگه.

یکی از شیرینی شربت  خوشش میاد، یکی از تلخی قهوه بدون شکر. پارادوکس هم همینجاست. اونجایی که تلخی، باعث خوشی بشه و کام آدم رو شیرین کنه!

اگه تلخی نباشه، دیگه شیرینی های دنیا، شیرین نیستن.

 اصلاً هر چیزی با ضد و مخالف خودشه که قدرش معلوم می شه.

بعضی وقتا برای اینکه طعم شیرینی زندگی رو بچشی، باید یه قهوه سفارش بدی....

 یه قهوه ی بدون شیر و شکر. تلخ تلخ!

درهمه عزیز من، سوا نکن!

اونایی که پاشون به میدون های میوه  و تره بار باز شده، می دونن که اینجور جاها، معمولا میوه رو درهم می دن.

یعنی کنار  هر چار تا زردآلوی سالم، یه دونه لهیده هم روی کوپنته.

حالا حکایت شیرینی ها و تلخی های دنیاست.

قرآن می گه: با هر سختی، آسونیه.

نمی گه: «بعد از هر سختی»، می گه : «با هر سختی»

یعنی خلاصه تلخی وشیرینی های دنیا در همه. سعی نکن سوا کنی، چون می زنن روی دستت!!

خوبه؛ حتی وقتی که به جانب ما نیست

خیلی ها میگن حق تلخه، ولی همونا هم وقتی جایی احساس می کنن که حق شون پامال شده، برای احقاق حق خودشون دست و پا می زنن و تقلا می کنن. وقتی هم که به حقشون می رسن،  کامشون یکی از شیرین ترین و خواستنی  ترین طعم های دنیا رو تجربه می کنه.

پس حق، همیشه هم تلخ نیست...

مخصوصاً وقتایی که به جانب ما باشه!

حتی توی یه تصادف رانندگی هم، حق یه وقتایی به جانب ماست، یه وقتایی به جانب طرف مقابل.

توی بحثای خانوادگی و سیاسی و اجتماعی هم حق یه وقتایی به جانب ماست، یه وقتایی به جانب اونی که داریم باهاش بحث می کنیم.

وقتی با یکی سر حساب و کتاب مالی، اختلاف حساب داریم، ممکنه حق به جانب ما باشه یا یه جانب اونی که باهاش اختلاف حساب داریم.

اینکه توی تصادف و بحث و اختلاف حساب حق به جانب ما باشه یا نباشه، زیاد مهم نیست.

مهم اینه که وقتی فهمیدیم حق به جانب ما نیست، ما جانب حق باشیم و   از اون به بعدش دنبال ناحقُ نگیریم!