مردم عیال خدا هستند

یه حدیث خیلی کوتاه هست که می گه:

الخَلقُ عَیالُ الله

یعنی بنده ها و مخلوقات خدا، مث اهل و عیال خدا می مونن.

چون اهل و عیال هر کسی، اون هایی هستن که باید خرج و مخارجشون رو بده و نذاره بی آب و نون بمونن.

روزی رسون بنده ها  و آفریده های خدا هم  خود خداست دیگه؛

پس با این حساب، همه آفریده های عالم، جزء اهل و عیال خدان؛

نتیجه می گیریم که  وقتی داریم کار بنده ای از بنده های خدا رو راه میندازیم، داریم کار کسی رو راه میندازیم که با خدا نسبت داره. نسبت خدایی و بندگی.

خدا هم همیشه تلافی کردنه و  اگه کسی به بنده هاش خوبی کنه،  اون خوبی رو بدون جبران نمی ذاره؛

«دعوتید به مطالعه ی کتاب مجموعه کامل مهارت های زندگی»

دوستش دارم و دانم که دهد آزارم

از آزارهای همسایه خودش به تنگ اومده بود. تصمیم گرفت برای شکایت از همسایه خودش پیش امام صادق بره .

خدمت امام صادق رسید و گفت : «همسایه ای دارم که دست از آزار و اذیت من برنمی داره ، دیگه طاقت مردم آزاری هاشُ ندارم ، به نظر شما چه کار باید بکنم؟»

امام فرمود : «درسته که اون تو رو آزار می ده ولی تو،با اون مهربون باش ... »

عَمرو  که حتی طاقت شنیدن نام همسایه خودش رو هم نداشت ، گفت : «خدا نیامرزدش!»

امام با شنیدن این جمله ، از عَمرو رو برگردوند و دیگه سخنی نگفت .

 معلوم بود که از نفرینی که  عَمرو ، در حق همسایه خودش انجام داد ، ناراحته...

عَمرو برای توجیه نفرینی که در حق همسایه انجام داده بود ، گفت : «آخه مدام منُ آزار می ده و بدرفتاری می کنه .»

امام با بی میلی فرمود : «نکنه خیال می کنی  اگه تو هم با اون بد رفتاری کنی می تونی به حق خودت برسی؟»

عمرو ، کم کم داشت می فهمید که  نه فقط نباید همسایه رو آزار داد، بلکه حتی آزار همسایه رو هم باید تحمل کرد و تلافی نکرد.

تفاوت آدمیزاد با دیوار

اگه جلوی دیوار اگه بایستیم و بگیم تو، دیوارم به ما می گه تو.

اگرم بهش بگیم شما، اونم می گه شما.

دیوارا، همین قدر بلدن که به هر کسی، همون جوابیُ بدن که ازش شنیدن.

ولی آدمیزاد با دیوار فرق داره.

درست ترش می شه اینکه آدمیزاد باید با دیوار فرق داشته باشه.

یعنی باید بتونه در مقابل عملی که از طرف مقابلش دیده، ‌عکس العمل مناسبی داشته باشه.

آدمیزاد، بر خلاف دیوار، باید بتونه جواب بَدی رو با خوبی بده، جواب حرفای جاهلانه رو با سلام، جواب قطع رابطه ها رو با رابطه و آشتی...

آدمیزاد با سنگ و آجر، فرق می کنه.

از مولا علی روایت شده که فرمود:

«هر کس از خطاکار انتقام بگیرد، ارزش خود را در دنیا از بین مى بَرد و پاداش آخرت را از دست مى دهد.»

 

می گن وقتی دارید توی کوه و دره  راه می رید و رانندگی می کنید، داد  و بوق نزنید. آخه داد و بوق، ممکنه باعث ریزش کوه و بهمن و آوار و اینجور چیزا بشه.

کوه، غیر از سنگ و برف و اینجور چیزا، چیز دیگه ای نداره. برای همینم  گاهی، حتی جواب بوق و صدای بلندُ با پاره سنگ و آوار بهمن می ده.

ولی درختُ حتی اگه به سمتش سنگ پرتاب کنی، برات به جای سنگ، میوه می اندازه.

درخت به حکم جاندار بودن و گیاه بودنش، یه مرحله از کوه و تخته سنگاش جلوتره.

ما ولی آدمیزادیم و آدمیزاد باید حتی از درخت هم جلوتر باشه.

جواب سنگُ با میوه دادن، کار درخته. ما باید حتی از اینم جلوتر باشیم.

از امام صادق روایت شده که فرمود:

هر کس رفتار نابخرد را با نابخردى تلافى کند، به رفتار وى رضایت داده است؛ زیرا از الگوى آن پیروى کرده است.

 

می گن: «از کوزه همون برون تراود که در اوست»

 البته کسی این ضرب المثلُ برای نصیحت کردن کوزه ها نساخته.

کوزه ها،‌ نصیحت نشنیده هم این کارا رو بلدن.

این ضرب المثلُ ساختن برای خوندن به گوش ما آدما.

مایی که حواسمون باشه اگه کسی بهمون بدی کرد، اگه کسی ما رو از حق خودمون محروم کرد، اگه کسی ازمون برید و قطع رابطه کرد، اگه کسی خیرش به ما نرسید، حتماً اقتضای ظرف تنگ وجودش همین کارا بوده.

ولی مایی که ادعا می کنیم ظرف وجودمون دریاست، نباید مث اون باشیم.

از کوزه همان برون تراود که در اوست،

عوضش، دریا، از خودش، درُ بیرون می ده!

یادمون باشه که مولا علی فرموده: ارزش هر کس به اندازه خوبى هاى اوست.