بالای مغازه ش یه تابلوی بزرگ زده بود که «نمایندگی رسمی شرکت فلان »
چند وقت بعد، همون شرکت فلان اطلاعیه داد که این مغازه از ما نمایندگی نداره.
به صاحب مغازه گفته بودن: شرکت که می گه شما ازش نمایندگی نداری.
صاحب مغازه جواب داده بود: شرکت بیخود می گه! ما اولین و تنها نماینده ی رسمی شون هستیم!
حالا حکایت، حکایت بعضی از این شبکه های ماهواره ایه که خودشونُ تنها نماینده و مدافع رسمی مذهب شیعه یا اهل سنت می دونن.
ذغال، همینجوری الکی و خود به خودی، سراغ و گداخته نمی شه که.
ذغالُ باید سر آتیش نشوند، بعد مرتب اونُ باد زد تا خوب سرخ و گداخته بشه.
اینایی که نسبت به پیروان مذاهب دیگه کینه و عداوت و بغض و دشمنی دارن، از اولش اینجوری نبودن که.
اینا رو بعضیا با سخنرانی هاشون، با شبکه هاشون، با نوار ها و فیلم هاشون، سر آتیش نشوندن. گناه اصلی هم بر دوش همیناست که آتیش بیار معرکه هستن و به اختلافات دامن می زنن.
یعنی «تیغ دادن در کف زنگی مست»، خطرش از این کار کمتره.
از چه کاری؟
از اینکه یه آدم مخالف وحدت و طرفدار دشمنی مذاهب با همدیگه، بتونه تریبون پیدا کنه.
حالا این تریبون می تونه سایت باشه، می تونه شبکه ی ماهواره ای باشه، می تونه منبر باشه، می تونه کتاب و مجله و روزنامه باشه.
