وقتی دعوای رئال - بارسا، دعوای شیعه -سنی می شود

این بچه های کوچه ی ما، بعضی هاشون طرفدار بارسا هستن، بعضی هاشون طرفدار رئال.

وقتی هم که توی کوچه گل کوچیک بازی می کنن، یه عده شون میشن بارسا، یه عده دیگه هم لباس رئال می پوشن.

یه نخودی هم دارن که گزارشگر می شه و می گه: حالا رئال مادرید گل پنجمُ به بارسا می زنه. رئال مادرید پنج، بارسا چاهار!

کسی اگه ندونه فکر می کنه واقعاًَ توی کوچه ی ما ال کلاسیکو بر قراره.

حکایت دعوای این شبکه های تفرقه اندازی که به اسم شیعه و سنی فعالیت می کنن هم  حکایت همین  ال کلاسیکوی  توی  کوچه ی ماست.  همین ال کلاسیکو تا حالا کلی شیشه از خونه های همسایه ها شکسته!

نمایندگی رسمی خدا روی زمین!

بالای مغازه ش یه تابلوی بزرگ زده بود که «نمایندگی رسمی شرکت فلان »

چند وقت بعد، همون شرکت فلان اطلاعیه داد که این مغازه از ما نمایندگی نداره.

به صاحب مغازه گفته بودن: شرکت که می گه شما ازش نمایندگی نداری.

صاحب مغازه جواب داده بود: شرکت بیخود می گه! ما اولین و تنها نماینده ی رسمی شون هستیم!

حالا حکایت، حکایت بعضی از این شبکه های ماهواره ایه که خودشونُ  تنها نماینده و  مدافع رسمی مذهب شیعه یا اهل سنت می دونن.

بر آتش بیار معرکه لعنت

ذغال، همینجوری الکی و خود به خودی، سراغ و گداخته نمی شه که.

ذغالُ باید سر آتیش نشوند، بعد مرتب اونُ باد زد تا خوب سرخ و گداخته بشه.

اینایی که نسبت  به پیروان مذاهب دیگه کینه و عداوت و بغض و دشمنی دارن، از اولش اینجوری نبودن که.

اینا رو بعضیا با سخنرانی هاشون، با شبکه هاشون، با نوار ها و فیلم هاشون،  سر آتیش نشوندن.  گناه اصلی هم بر دوش همیناست که آتیش بیار معرکه هستن و به اختلافات دامن می زنن.

صفورا خانم، کوتاه بیا

صفورا خانم، یکی از آشناهای دور ماست.

این صفورا خانم مث اینکه نمی خواد از حوادث گذشته درس عبرت بگیره. قبلاً به جای اینکه برای کاهش وزن بره سراغ پزشک متخصص، نشست پای این مشاوره های پزشکی توی ماهواره. نتیجه اش این بود که داشت کبدشُ از دست می داد.

الآنم چند وقته مشتری بعضی از این شبکه های تفرقه انداز  مثلاً مذهبی شده. تازگیا یه حرفای عجیب و غریبی هم می زنه. خدا این دفعه رو ختم به خیر کنه!

خود شیفتگی در حد تیم ملی هاکی روی یخ

رایانه ی شخصی شنیده بودیم. دوچرخه و اتوموبیل شخصی هم شنیده بودیم. کیف و کفش و لباس هم قاعدتاً باید شخصی باشه.

ولی شبکه ی شخصی نشنیده بودیم که به لطف بعضی ها، هم شنیدیم، هم دیدیم.

بعضی از این شبکه های ماهواره ای تفرقه انداز، کاملاً شخصی هستن. یعنی در هر ساعت از شبانه روز که تلویزیونُ روشن کنی، چهره ی آقای فلانی رو می بینی. اصلاً کسی دیگه اسم شبکه رو نمی گه که. همه میگن شبکه ی این یارو فلانی.

بعضیا علاوه بر اینکه کسی غیر از خودشونُ مسلمون نمی دونن،  حتی کسی غیر از خودشونُ مجری و کارشناس و گوینده هم به حساب نمیارن.

یعنی خودشیفتگی در حد تیم ملی هاکی روی یخ!

یاسر الحبیب، به زبان ساده

می گن طرفُ توی ده راه نمی دادن، سراغ خونه ی کدخدا رو می گرفت.

مورد داشتیم طرفُ  به خاطر حرفای تفرقه اندار، توی هیچ کدوم از کشورهای اسلامی راه نمی دادن،  رفته تابعیت انگلیسُ گرفته.  تازه اونجا توی لندن شبکه ی ماهواره ای هم  تاسیس کرده.

حالا ایناش هیچی!

 توی شبکه ش، با یه اعتماد به نفسی حرف می زنه که هر کسی ندونه فکر می کنه کل قم و نجف، حمد و سوره شونُ پیش ایشون درست کردن!

هنر فحش دادن

ما یه آشنایی داریم مرید یکی از این شبکه های طرفدار تشیع ناب انگلیسیه. یعنی اجازه نمی ده کسی  اسم مدیر و مجری و همه کاره ی اون شبکه رو بدون وضو بیاره.  یه بار توی جمعی در تعریف و تمجید از همون آقا گفت: «ایشون روزی چهار ساعت تمام،  بدون خستگی با مخالفان مبارزه می کنه»

آقا بزرگم همون جا گفت: «فحش دادن که کاری نداره. ما توی گاراژمون یکی رو داریم که می تونه عوض چهار ساعت، روزی  دوازده ساعت،‌بدون خستگی فحش بده، اونم فحش غیر تکراری!»

یعنی هیچ کسی توی جمع اینجوری قانع نشده بود که آقا جون ما جمعُ قانع کرد.