عمل، نباید بوی ریا بده

یه کاسه ی آب وقتی می خوان بذارن توی یخچال، اول چه کار می کنن؟

اول روش یه دربی، سرپوشی،  نایلونی چیزی می کشن که بوی یخچالُ نگیره.

اگه این کارُ نکنن، بعد یه مدت همون ظرف آب  هم بوی میوه می ده، هم بوی ماست و پنیر، هم بوی کره و مربا. هم بوی گوشت مرغ و ماهی.

همچین ظرف آبی، فقط به درد پای گلدون می خوره و لایق من و شما نیست.  کسی هم اگه همچین ظرف آبی رو به ما تعارف کنه، قبول نمی کنیم.

عمل من و شما هم همینجوره.  اگه بوی ریا و تظاهر بده، لایق پیشکش به خدا نیست. همچین عملی پیشکش خدا هم که بشه، مقبول خدا واقع نمی شه. 

خوبی عبادت سحرگاهی، به اینه که کمتر رنگ ریا و تظاهر به خودش می گیره. این سیاهی و خلوت شب و سحر، عین همون محافظی می مونه که روی ظرف آب کشیده می شه. برای همینم  هست که خدا، وقتی داره بنده های ناب و خالص خودشُ توصیف می کنه، برای ما از سحرهای اون ها می گه.

توی سوره ی ذاریات، راجع به همین بنده ها فرموده:

«آن ها، تنها اندکی از شب را می خوابیدند، و  در سحرگاهان از خدا طلب آمرزش می کردند.»

این لحظه ها، لحظه های طلب آمرزشه. این لحظه ها رو قدر بدونیم.

خدا این بازیگری را دوست دارد

درسته که بعضیا به نیت فریب و دوز و کلک نقش بازی  می کنن.

ولی بازی کردن بعضی از نقشا، نشونه ی بزرگواریه.

مورد داشتیم طرف هم خسته بوده، هم بی حوصله. ولی نذاشته بقیه بفهمن. براشون نقش یه آدم سر حالُ بازی کرده. یه آدم پر حوصله.

مورد داشتیم طرف بابت یه موضوعی نگران بوده، ولی به روی خودش نمی آورده. بقیه فکر می کردن این چقدر آرومه. چقدر بی خیال و خوشحال.

مورد داشتیم طرف دستش تنگ بوده. ولی برُوز نمی داده. هر جوری بوده صورتشُ سرخ نگه می داشته.  آبرو داری می کرده.

خدا اینجور نقش بازی کردن ها رو دوست داره. خیلی دوست داره.