بالای مغازه ش یه تابلوی بزرگ زده بود که «نمایندگی رسمی شرکت فلان »
چند وقت بعد، همون شرکت فلان اطلاعیه داد که این مغازه از ما نمایندگی نداره.
به صاحب مغازه گفته بودن: شرکت که می گه شما ازش نمایندگی نداری.
صاحب مغازه جواب داده بود: شرکت بیخود می گه! ما اولین و تنها نماینده ی رسمی شون هستیم!
حالا حکایت، حکایت بعضی از این شبکه های ماهواره ایه که خودشونُ تنها نماینده و مدافع رسمی مذهب شیعه یا اهل سنت می دونن.
ذغال، همینجوری الکی و خود به خودی، سراغ و گداخته نمی شه که.
ذغالُ باید سر آتیش نشوند، بعد مرتب اونُ باد زد تا خوب سرخ و گداخته بشه.
اینایی که نسبت به پیروان مذاهب دیگه کینه و عداوت و بغض و دشمنی دارن، از اولش اینجوری نبودن که.
اینا رو بعضیا با سخنرانی هاشون، با شبکه هاشون، با نوار ها و فیلم هاشون، سر آتیش نشوندن. گناه اصلی هم بر دوش همیناست که آتیش بیار معرکه هستن و به اختلافات دامن می زنن.
یکی از این شبکه های ماهواره ای تفرقه انداز هست کلاً فقط یه نفر مجری داره. فکر کنم فیلمبردار شبکه هم خودش باشه. اول دوربینُ می کاره، بعد میاد جلوش. یکی هم نیست بهش بگه:
آخه بی مرام! تک خوری کار خوبی نیست.
خب یه چهار نفر از اون همفکراتُ هم بیار که تک ستاره ی شبکه ت، فقط خودت نباشی. بذار به چند هزار دلار از اون دلارهای آمریکایی هم به بقیه برسه!
به یکی گفتن: جلوی بچه تونُ بگیر. این توی کوچه به همه ی بچه ها می زنه.
طرف پای چشمشُ نشون داد و گفت: چه جوی جلوشُ بگیرم؟! این بچه، پای چشم خود منم کبود کرده!
بعضی از این شبکه های ماهواره ای هم همینجوری هستن. مثلاً ادعاشون اینه که دارن از مذهب شیعه دفاع می کنن. ولی توهین هایی که به علمای شیعه انجام می دن از توهینی که نسبت به مقدسات اهل سنت انجام می دن کمتر نیست.
خلاصه که پای چشم همه از سنگ پرونی این شبکه ها، کبوده. شیعه و سنی هم نداره!
من یه دوستی دارم که از کارشناس-مجری یکی از این شبکه های تفرقه انداز، با لفظ استاد یاد می کنه.
یه روز از دستش ناراحت شدم و گفتم: این یارو اصلاً سواد درست و حسابی نداره. تو واسه چی به این می گی استاد؟
گفت: اختیار داری! تبحری که ایشون در دروغ بافی و مغلطه کردن دارن، هیشکی نداره. ایشون استاد تمام رشته ی ربط دادن آسمون به ریسمون هستن.
رایانه ی شخصی شنیده بودیم. دوچرخه و اتوموبیل شخصی هم شنیده بودیم. کیف و کفش و لباس هم قاعدتاً باید شخصی باشه.
ولی شبکه ی شخصی نشنیده بودیم که به لطف بعضی ها، هم شنیدیم، هم دیدیم.
بعضی از این شبکه های ماهواره ای تفرقه انداز، کاملاً شخصی هستن. یعنی در هر ساعت از شبانه روز که تلویزیونُ روشن کنی، چهره ی آقای فلانی رو می بینی. اصلاً کسی دیگه اسم شبکه رو نمی گه که. همه میگن شبکه ی این یارو فلانی.
بعضیا علاوه بر اینکه کسی غیر از خودشونُ مسلمون نمی دونن، حتی کسی غیر از خودشونُ مجری و کارشناس و گوینده هم به حساب نمیارن.
یعنی خودشیفتگی در حد تیم ملی هاکی روی یخ!
خب سواله دیگه، یه وقتایی برای آدم پیش میاد.
منم سوال پیش اومده برام. از قدیم و ندیم هم گفتن: ندانستن عیب نیست، نپرسیدن عیب است.
منم از بعضی چیزا اطلاع ندارم ، ولی می خوام با سوال پرسیدن، مطلع بشم.
سوال من اینه:
این شبکه هایی که به اسم اسلام، این همه از علما و مراجع و جمهوری اسلامی انتقادات توهین آمیز می کنن، این شبکه ها چرا یه بار بر ضد آمریکا و انگلیس و اسرائیل چیزی نمی گن؟!
اصلاً اینا اگه یه بار از آمریکا انتقاد کنن، من رسماً اسم خودمُ عوض می کنم میذارم «بیگلا بیگلا»!
می گن طرفُ توی ده راه نمی دادن، سراغ خونه ی کدخدا رو می گرفت.
مورد داشتیم طرفُ به خاطر حرفای تفرقه اندار، توی هیچ کدوم از کشورهای اسلامی راه نمی دادن، رفته تابعیت انگلیسُ گرفته. تازه اونجا توی لندن شبکه ی ماهواره ای هم تاسیس کرده.
حالا ایناش هیچی!
توی شبکه ش، با یه اعتماد به نفسی حرف می زنه که هر کسی ندونه فکر می کنه کل قم و نجف، حمد و سوره شونُ پیش ایشون درست کردن!
ما یه آشنایی داریم مرید یکی از این شبکه های طرفدار تشیع ناب انگلیسیه. یعنی اجازه نمی ده کسی اسم مدیر و مجری و همه کاره ی اون شبکه رو بدون وضو بیاره. یه بار توی جمعی در تعریف و تمجید از همون آقا گفت: «ایشون روزی چهار ساعت تمام، بدون خستگی با مخالفان مبارزه می کنه»
آقا بزرگم همون جا گفت: «فحش دادن که کاری نداره. ما توی گاراژمون یکی رو داریم که می تونه عوض چهار ساعت، روزی دوازده ساعت،بدون خستگی فحش بده، اونم فحش غیر تکراری!»
یعنی هیچ کسی توی جمع اینجوری قانع نشده بود که آقا جون ما جمعُ قانع کرد.
قبلاً که بچه بود زنگ درخونه ها رو می زد و فرار می کرد.
الآن پیشرفت کرده. زنگ می زنه به این شبکه های ماهواره ای، سر کارشون می ذاره. یه روز می گه من شیعه م، می خوام سنی بشم. یه روز می گه من سنی ام می خوام شیعه بشم. یه روز سوال های سرکاری می پرسه ازشون. بعدم فیلمشُ ضبط می کنه می فرسته برای رفقا تا اونام بخندن.
خودش می گه: این شبکه ها، مخاطبین شونُ سر کار می ذارن، من اونا رو سر کار می ذارم، معلوم نیست کی قراره منُ سر کار بذاره.
