آدم های موفق اهل تفکر هستن.
عوضش آدمای ناموفق، اهل تخیّلن.
تفکر یعنی اینکه دنبال یه راهی برای رسیدن به آرزوها مون بگردیم.
ولی تخیل یعنی اینکه فقط به خود همون آرزوها فکر کنیم و از فکر کردن بهش، لذت ببریم!
تخیل داشتن چیز بدی نیست. خیلی هم خوبه. ولی به شرط اینکه غرقش نشیم و بعد از هر تخیلی، به فکر راهی برای تحقق اون باشیم.
ما آدم ها با اینکه خیلی خودمون رو زرنگ و واقع بیمن و عاقل می دونیم ولی گاهی به پای تخیلی ترین سریال ها و فیلم ها هم اشک می ریزیم.
یه جا نوشته بود :
نتایج یک تحقیق روی احساسات مردان در زمان تماشای فیلم نشان می دهد که فیلمهای سرگرم کننده ای چون تام و جری و ارباب حلقه ها اشک مردان قرن 21 را می آورد.
حالا خودمونیم :
به نظر شما این احتمال وجود نداره که اشک های از سر سرگرمی و تخیل، اونقدر ما رو تخلیه روانی و عاطفی کنن که دیگه فرصت و انگیزه و رمقی برای اشک ریختن به پای حقیقت ها و واقعیت ها نداشته باشیم؟!
ممکنه؟!
