راه انداختن مانور تجمل، یه نشونه ست.
نشونه ی اینکه طرف، از درون تهی شده. عین قارون. قارونی که اهل فضیلت بود. اهل علم و حکمت. ولی کم کم فاصله گرفت از این چیزا. شد اهل ثروت. اهل اشرافیت و تجمل. کم کم از فضائلی که داشت تهی شد. اون اواخر، بدون گنجینه هایی که داشت از خونه بیرون نمی اومد. می خواست همه بدونن که چقدر ثروت داره.
قارون، شرافت از دست رفته رو با نمایش اشرافیت جبران می کرد.
نقل شده که یه روز عده ای از اهل تصوف نزد امام رضا رفتن و به همون لباس های به قول ما شیک امام اعتراض کردن .
امام هم در مقام جواب، یوسف رو براشون مثال زد که منصب پیامبری داشت و با این حال، گاهی قبای ابریشمی با دکمه های طلایی می پوشید.
با این وجود، روایت شده که درمحیط خانه امام رضا علیه اسلام آثاری اززندگی اشرافی وجود نداشت و امام اززیور وزینت استفاده نمی کردند، مگر این که خود را به عود هندی خام بخور می دادند.
خدا، غذاهای خوب و نوشیدنی های گوارا رو حرام نکرده. اسرافُ حرام کرده.
خدا، لباس خوب و راحت و زیبا رو حرام نکرده. فخر فروشی با لباسُ حرام کرده.
خدا، خونه ی بزرگ و امن و مجهزُ حرام نکرده. قصر سازی و بی توجهی به بی خانمان ها رو شماتت کرده.
خدا، استفاده از نعمت ها و زینت های دنیا رو نهی کرده. به رخ کشیدن و مانور دادن با اون ها رو نهی کرده.
خدا، استفاده ما رو از نعمت ها حرام نکرده، محروم کردن بقیه رو از همون نعمت ها رو گناه دونسته.
خدا به قارون، به خاطر ثروت زیادش خشم نگرفت. به خاطر طرز استفاده ی قارون از اون همه ثروت بود که عذاب خدا نازل شد.
ظاهر دنیا، برق ماشینای گرون قیمتیه که توی خیابون از کنارمون رد می شن.
ارتفاع ساختمونائیه که تا سرمونُ کاملاُ بالا نگیریم، سیاهی طبقه ی آخرشُ نمی بینیم.
ظاهر دنیا، تعداد صفرهای جلوی موجودی حسابای بانیکه.
ولی همه ی این ظواهر یه باطنی هم داره. برای خیلی ها این باطن، به این زودی ها معلوم نمی شه. باید قیامت بیاد و پرده ها کنار بره تا چشم شون به اون باطن و حقیقت روشن بشه.
ولی بعضیای دیگه توی همین دنیا هم چشم باطن بین دارن. برای همینم هست که با نگاه از سر حسرت به برق ماشینای گرون قیمت نگاه نمی کنن.
ظاهر دنیا، همین زرق و برقیه که به چشم میاد. ظاهر دنیا همه ی چیزائیه که چشم با دیدن شون گرد می شه و تعجب می کنه.
ولی باطن دنیا رو با چشم سَر نمی شه دید. باطن دنیا رو باید با چشم سِر تماشا کرد.
خیلی از آدمایی که با چشم سر، دارا و توانمند و خوشبخت به نظر می رسن، باطن و حقیقت شون چیز دیگه ایه.
باطنشون فقر و نداری و احتیاج و بد بختیه.
این باطنُ فقط با چشم سِر می شه دید.
