تبلیغ کردن کار بدی نیست. آدم نباید قابلیت ها و توانایی های خودشُ مخفی کنه. باید اون ها رو اعلام کنه تا محل رجوع مردم بشه. پزشک متخصصی که روی تابلوی مطب از تخصص خودش می گه، کار درستی می کنه.
پیامبرها هم همین کارُ می کردن. مدام برای مردم از خصلت های خوبشون می گفتن. هر پیامبری به مردم میگفت: من امینم. من دلسوزم. من از جانب خدا صاحب علم و حکمتم.
تبلیغ، اگه برپایه ی حقیقت و واقعیت باشه، کار درستیه. اصلاً یکی از وظایف همه ی پیامبرها، همین تبلیغ بوده. هم تبلیغ خودشون، هم تبلیغ راه و رسالت شون.
حضرت یوسف، پیش پادشاه مصر از خودش تعریف کرد. حسابی هم تعریف کرد. فرمود: من هم امانت دار خوبی هستم. هم کار بلد و مدیرم. مسئولیتُ به من بسپار!
ما هم اگه قابلیتی در خودمون می بینیم، نباید پنهانش کنیم. اون عبادته که باید مخفیانه باشه. بروز دادن توانایی ها، ریا نیست.
حضرت علی فرموده: پیامبر، یک طبیب دوره گرد بود.
اینجوری نبود که بشینه توی خونه تا بقیه بیان و گمشده شونُ پیدا کنن. خودش راه می افتاد توی شهرها و محله ها. یکی یکی درها رو می کوبید. آدم ها رو صدا می زد. می فرمود: من طبیب دردهای روحی و درونی شما هستم. به من ایمان بیارید تا شما رو شفا بدم!
