اینکه میگن : «تاریخ ، تکرار مکرر هاست . » دو تا معنی داره
معنی اولش اینه که همبشه بعضی ها، از تاریخ بی اطلاع بودن و اشتباه گذشته ها رو دو باره تکرار کردن ...
معنی دوم هم اینه که بعضی ها چون اهل تاریخ بودن، راه آدم های موفق رو ادامه دادن تا موفقیت اون ها رو تکرار کنن ...
در هر دو صورت ، تاریخ ، تکرار مکرر هاست...
از قدیم و ندیم گفتن : هر کسی که اهل عبرت گرفتن نباشه ، خودش مایه عبرت میشه!
پس برای اینکه مایه عبرت این و اون و آیندگان نشیم تنها راهش اینه که قبلش از سرگذشت گذشتگان عبرت گرفته باشیم ، شرط عبرت گرفتن از سرگذشت گذشتگان هم اینه که سرگذشت اون ها رو بلد باشیم و «تاریخ خونده» باشیم.
خودمونیم : گسی که اصلا نمی دونه گذشتگانش کیا بودن و چه کاره بودن و عاقبتشون چی شده ، چه طور می خواد از سرگذشت اون ها عبرت بگیره ؟
پس تا کار از کار نگذشته و مایه عبرت نشدیم ، بهتره در اولین فرصت یه سراغی از قفسه تاریخ نزدیک ترین کتاب فروشی یا کتابخونه اطرافمون بگیریم !
میگن: گذشته ، چراغ راه آینده ست . این یعنی تاریخ به ما قدرت پیشگویی هم که نده دست کم امکان پیش بینی آینده رو فراهم می کنه .
بین پیش بینی و پیش گویی هم همونطور که احتمالاً اطلاع دارید تفاوتیه مثل تفاوت کار دانشمند ها و رمُال ها .
من یکی که شخصاً روی حرف دانشمند ها و آدم های اهل تحقیق حساب بیشتری باز می کنم تا حرف رمال ها و کف بین ها و جادوگر ها .
دانشمند ها ، تاریخ می خونن چون تاریخ و گذشته ، چراغ راه آینده ست . تاریخ ، به قولی، تاریخ اشتباه های بزرگ و کوچیک و نتیجه اون اشتباه هاست . آشنایی با اون اشتباه ها و نتایجشون باعث میشه تا اون اشتباه ها رو تکرار نکنیم و نتایج تلخشون رو هم نچشیم .
آدم عاقل ، اهل تاریخ خوندنه!
امروز هم یه روز از روزهای تاریخه و تا آخر شب، مثل دیروز و پریروز به تاریخ می پیونده.
راستی شما اهل تاریخ خوندن هستید یا نه؟!
اصلاً به نظر شما تاریخ خوندن فایده ای هم داره ؟
خیلیا تاریخ رو برای سرگرمی می خونن، خیلی ها کتاب تاریخ رو جوری دست می گیرن که کتابهای رمان و قصه رو؛
محل تاریخ خونی این عده از آدم ها، معمولاً جائیه مثل روی کاناپه مقابل تلویزیون یا داخل رختخواب ، اونم ده دقیقه مونده به ساعت خواب...
شما چی؟
شما تاریخ می خونید که خوابتون ببره یا اینکه برعکس ، خوابتون نبره و اگر هم که خوابید ، یه کم بیدار بشید؟!
بعضی ها، حتی وقتی یه چیزی رو خودشون تجربه می کنن، براشون درس نمی شه. اینا همونایی هستن که اگه از یه سوراخ ده بار هم گزیده بشن، تعجبی نداره.
بعضی های دیگه، هر چیزی رو باید خودشون شخصاً یه بار تجربه کنن. اینا حواسشون نیست که توی بعضی از تجربه ها، اولین بار، آخرین بار هم هست. اینا بیش از اونکه تجربه هاشون به درد خودشون بخوره، درس عبرتی می شن برای سایرین و ناظرین و آیندگان...
ولی عوضش بعضی ها....
بعضی ها، اونقدر تیز و باهوش و زرنگ هستن که تجربه های بقیه رو تجربه خودشون بدونن و ازش استفاده کنن. همچین آدمایی توی اوج جوونی جوری پخته و حساب شده رفتار می کنن که انگار هزار ساله توی این دنیان...
خوب نگاه کردن، فقط به درد اختراع و اکتشاف و بهتر کردن زندگی این دنیا نمی خوره.
قرآن که بخونی می بینی خدا مرتب داره می گه: «نگاه کنید. دوباره کنید، خوب نگاه کنید. به دقت بنگرید»
اولاً همون نگاه دقیق به طبیعت، علاوه بر اینکه آدم رو به مخترع و مکتشف و اینجور چیزا تبدیل می کنه، باعث می شه تا ایمانمون به خدا هم بیشتر بشه.
دیدن اون همه عظمت و قشنگی ما، اگه قشنگی و عظمت خدا رو به یادمون نیاره، عجیبه و جای تعجب داره.
دوم اینکه، کی گفته فقط طبیعته که باید به دقت نگاهش کرد.
تاریخ و سرگذشت آدما و اقوام گذشته هم حسابی ارزش دیدن و تماشا داره.
بعد از دیدن و تماشا هم نوبت درس گرفتن و عبرت آموزیه.
به قول خاقانی شاعر:
هان ای دل عبرت بین، از دیده نظر کن ، هان
ایوان مداین را ، آیینه عبرت دان
