من واقعاً نمی دونم این اصطلاح «به آخر خط رسیدن» رو کدوم آدم بی سوادی از خودش ابداع کرده.
الآن که کتابای درسی هر سال عوض می شه، ولی زمان ما، همون اول راهنمایی بهمون یاد دادن که خط، نه ابتدا داره و نه انتها.
خط، از هر دو طرف خودش تا بی نهایت امتداد داره.
زندگی هم، نه نیم خطه، نه پاره خط.
زندگی یه جور خطه که از خدا و فضلش شروع می شه و تا خدا و رحمتش ادامه داره.
خدا و فضل و رحمتش رو هم که دیگه هر بچه مسلمونی می دونه بی نهایتن.
پس روی خطی که از هر طرف به بی نهایت متصل شده، احساس به آخر خط رسیدن و نا امیدی، بی معنی و یه جور توهمه.
