خدا وقتی می خواد روی بهشت خودش اسم بذاره می گه : «دار السلام»
دار که یعنی خونه، سلام هم که یعنی سلام...
خونه رو که همه مون یا داریم ، یا رهن و اجاره کردیم...
سلام هم که کاری نداره...
یه زبون می خواد و نیم کالری انرژی واسه چرخوندش...
خب بیاین از همین حالا افتتاح کنیم این خونه های سلام رو...
کیه که دوست نداشته باشه امام رضا، بهشتُ براش ضمانت کنه؟!
ولی امام رضا همینجوری برای کسی بهشتُ ضمانت نمی کنه که!
بهشتُ به بها می دن، نه به بهانه.
مایی که زورمون میاد ضامن یه وام دو سه میلیونی برای یه جوون تازه متاهل بشیم، چطور توقع داریم امام رضا برای ما ضامن بهشت بشه.
اونم چه بهشتی!
خدا توی قرآن، لباسُ یکی از نعمت هایی می دونه که به ما جماعت بنی بشر ارزونی کرده.
یعنی وقتی داره نعمت ها و نشون های بزرگیشُ یکی یکی اسم می بره، پای لباسُ هم به عنوان یه نعمت به میون می کشه.
اینُ گفتم که یه وقت فکر نکنیم لباس، از اختراعات و اکتشافات خود ماست.
آدم و حوا، از همون روز اول خلقت، لباس داشتن و جنس آدم با جنس غیر آدم از همین بابت فرق داشت.
اینُ دیگه همه مون می دونیم که شیطون، یا همون ابلیسِ پر از تدلیس، هر جوری که بود، آدم و حوا رو گول زد و از بهشت انداخت بیرون.
ولی این تنها مصیبتی نبود که ابلیس سر آدم و حوا آورد.
خدا توی سوره ی اعراف، خطاب به مایی که اسم مون شده بنی آدم، فرموده:
بنی آدم! مراقب باشید شیطون دیگه شماها رو گول نزنه، همونجوری که پدر و مادرتونُ از بهشت بیرون کرد و لباسشونُ ازشون گرفت.
توی همین عبارت، کلی حرف وجود داره ها!
از آیه های قرآن می شه فهمید که شیطون چشم دیدن لباس داشتن ما آدما رو نداره.
برای همینم همیشه سعی می کنه برهنگی رو تشویق و ترویج کنه.
دست خودش هم نیست؛ حسوده دیگه.
چشم نداره ببینه ما آدما امتیازی به اسم لباس و پوشش داشته باشیم.
«دعوتید به مطالعه ی کتاب شیطان شناسی»
اینجوری نیست که اول دنیا تموم بشه، بعد آخرت شروع بشه.
آخرت هر کسی، از همون روزی که پا به این دنیا می ذاره، همزمان به دنیای همون طرف شروع می شه.
اونم به شکل یه زمین خشک و خالی، ولی فوق العاده مستعد.
زمین آخرت، استعداد هر کشت و بنایی رو داره.
بعضیا، توی زمین آخرتشون بهشت می سازن، بعضیا جهنم،
بعضیام هی می سازن و هی خراب می کنن، هی می سازن و هی می کوبن!
خدا، عاقبتشونُ به خیر کنه!
همین الان اگه یه پیامک برای هر کدوم از ما بیاد که ده میلیون تومن به حسابمون واریز شده، خوشحال می شیم.
با اینکه این ده میلیون تومن، الآن دست ما نیست، رنگشُ هم ندیدیم.
ولی یقین داریم که این پول، الآن مال ماست و دیگه اختیارشُ داریم.
اگرم برامون پیامک بیاد که به علت سرعت غیر مجاز فلان مبلغ جریمه شدیم، حالمون گرفته می شه.
چون می دونیم بالاخره بخوایم و نخوایم این مبلغ، از جیب مون رفته و کاریش نمی شه کرد.
قصه ی آخرت هم واسه ی خیلیا همینجوریه.
قیامت و آخرت، برای بعضیا ، فردا نیست، همین امروزه.
برای همینم با هر کار خیری، خوشحال می شن و با هر خطایی، حالشون گرفته می شه.
ولی برای بعضیای دیگه، آخرت و قیامت، جزء اون فرداهای دوره.
کو حالا تا فردا؟!
خدا توی سوره ی تکاثر، به اونایی که فکر آخر و عاقبت خودشون نیستن فرموده:
مشکل شما اینه که یقین ندارید.
اگه اهل یقین بودید، همین الآن جهنم ُ به چشم می دیدید.
توی سوره ی نساء، خدا به اونایی که مال یتیمُ بالا می کشن، فرموده:
همین الآن دارید آتیش قورت می دید!
می خوام بگم جهنم و بهشت، قرار نیست، یه روزی، یه جایی برپا بشن.
همین الآن، هر کدوم مون یا وسط بهشتیم، یا قعر جهنم.
بهشتی شدن و جهنمی شدن، توی همین دنیا اتفاق میفته.
توی آخرت، فقط صداش در میاد!
