همه ی ذره های هستی، کرامت و احترام دارن. برای این که همه شون با خدا نسبت دارن. برای این که همه شون با نظر لطف خدا آفریده شدن.
ولی کرامت و احترام انسان، یه جور کرامت و احترام خاصه. این کرامت و احترام خاص، متعلق به اولین انسان یعنی حضرت آدم نیست. متعلق به نژاد و تیره و قبیله ی خاصی هم نیست. به مردمان یک دوره ی زمانی خاص هم تعلق نداره.
خدا در قرآن فرموده: ما همه ی بنی آدم را گرامی داشتیم.
«بنی آدم»، یعنی همه ی انسان ها، در هر زمان و مکان و نژاد و لباس و سن و سالی که باشن.
یکی از اسم های خدا اسم نیکوی خَلّاقه. خلاق، یعنی بسیار آفریننده. هستی، با همه ی وسعت و گوناگونی که داره، مخلوق خداست.
اما کامل ترین، نیکوترین، و بهترین آفریده ی خداوند خلاق، انسانه. همه ی مخلوقات، از سفره ی کرامت خدای کریم لقمه ی وجود بر می دارن. ولی هیچ موجودی در روی نردبان کرامت، به پایه ی انسان نمی رسه.
خدا توی قرآن، لباسُ یکی از نعمت هایی می دونه که به ما جماعت بنی بشر ارزونی کرده.
یعنی وقتی داره نعمت ها و نشون های بزرگیشُ یکی یکی اسم می بره، پای لباسُ هم به عنوان یه نعمت به میون می کشه.
اینُ گفتم که یه وقت فکر نکنیم لباس، از اختراعات و اکتشافات خود ماست.
آدم و حوا، از همون روز اول خلقت، لباس داشتن و جنس آدم با جنس غیر آدم از همین بابت فرق داشت.
اینُ دیگه همه مون می دونیم که شیطون، یا همون ابلیسِ پر از تدلیس، هر جوری که بود، آدم و حوا رو گول زد و از بهشت انداخت بیرون.
ولی این تنها مصیبتی نبود که ابلیس سر آدم و حوا آورد.
خدا توی سوره ی اعراف، خطاب به مایی که اسم مون شده بنی آدم، فرموده:
بنی آدم! مراقب باشید شیطون دیگه شماها رو گول نزنه، همونجوری که پدر و مادرتونُ از بهشت بیرون کرد و لباسشونُ ازشون گرفت.
توی همین عبارت، کلی حرف وجود داره ها!
از آیه های قرآن می شه فهمید که شیطون چشم دیدن لباس داشتن ما آدما رو نداره.
برای همینم همیشه سعی می کنه برهنگی رو تشویق و ترویج کنه.
دست خودش هم نیست؛ حسوده دیگه.
چشم نداره ببینه ما آدما امتیازی به اسم لباس و پوشش داشته باشیم.
«دعوتید به مطالعه ی کتاب شیطان شناسی»
توی یه وسیله ی مکانیکی، مثلاً اتومبیل، لازم نیست که قطعات برای هم جا باز کنن.
حتی لازم نیست همدیگه رو تحمل کنن و با همدیگه راه بیان و درمورد همدیگه انعطاف به خرج بدن.
توی یه وسیله ی مکانیکی، هر قطعه ای که مشکل پیدا کنه، یا سازش با بقیه ی قطعات جور در نیاد، فوراً با یه قطعه ی سالم تعویض می شه.
فرق اصلی ساختمون موجودات زنده با وسایل مکانیکی هم همینه.
اعضای بدن موجودات زنده، نسبت به هم انعطاف دارن و با همدیگه تا آخرین حد ممکن راه میان.
یعنی با بد و خوب هم می سازن و معمولاً صداشون هم در نمیاد.
حالا به نظر شما، خانواده و محل کار و تحصیل و کل جامعه، باید شبیه یه بدن زنده باشه یا شبیه یه وسیله ی مکانیکی؟!
فرق یه وسیله ی انعطاف پذیر، با یه وسیله ی انعطاف ناپذیر توی فشارها و سختی ها مشخص می شه.
وسیله ی انعطاف ناپذیر، موقع سختی و فشار، هم خودش می شکنه و آسیب می بینه، هم به بقیه آسیب می رسونه.
ولی وسیله ی انعطاف پذیر، هم خودش زیر بار فشار و سختی تاب میاره، هم می تونه یه مقدار از بار بقیه رو به دوش بکشه.
آدما هم بعضیاشون انعطاف پذیر و اهل تحملن، بعضیای دیگه انعطاف ناپذیر و سخت و شکننده.
شما، خودتونُ توی کدوم دسته طبقه بندی می کنید؟!
انعطاف پذیری، یعنی اینکه مرغ آدم یه پا نداشته باشه.
انعطاف پذیری یعنی اینکه آدم بتونه با بقیه، کنار بیاد؛ بقیه ای که ممکنه افکار و عقاید و سلایقشون با ما فرق داشته باشه.
انعطاف پذیری یعنی اینکه آدم بتونه تغییرات رو به رسمیت بشناسه و با اون ها کنار بیاد.
انعطاف پذیری، کلمه ی رمز رد کردن مرحله های سخته.
اونایی که این کلمه رو بلد نباشن، زود می بازن و حذف می شن!
