وسط یه شهر غریب گم شدی، نه راه پس داری ، نه راه پیش...
جلوی یه ماشین رو می گیری و ازش آدرس می پرسی....
اونم بهت می گه: دنبال من بیا...
تو، توی همچین موقعیتی باشی، چی کار میکنی...
دنبالش می ری دیگه؟!
هر کس دیگه ای جای تو باشه هم دنبالش می ره.
چون و چرا هم نمی کنه که چرا الآن این طرف پیچیدی و چرا اونجا نپیچیدی....
توی زبون دین به این دنباله روی بی چون و چرا می گن: «بندگی»
قطره، چه ابر باشه، چه بارون باشه، چه برف و چه بخار، بالاخره بر می گرده به همون جایی که ازش اومده.
بر می گرده به دریا.
این اصلی ترین قانون هستیه.
قانونی که می گه: بازگشت هر چیزی به اصل خودشه.
قانونی که دیر و زود، شاید داشته باشه، ولی سوخت و سوز، هرگز!
وقتی قانونی بدون استثنا باشه، پس ما رو هم شامل می شه. همه ما رو!
این یعنی : ما هم به اصل خودمون بر می گردیم . اما اصل قشنگ و دوست داشتنی ما، خداست.
