دور کن: بدی های خودت، خوبی های بقیه را

خوب یادمه بچه که بودیم و سنّمون به مدرسه ابتدایی بیشتر قد نمی داد ، از اردیبهشت به بعد نوبت دوره بود .

 کتاب ها تموم شده بودن و ما هنوز یه ماه دیگه باید می اومدیم مدرسه . به همین خاطر هم معلم  شروع می کرد به دوره .

 زنگ فارسی ،  دوره فارسی . زنگ ریاضی ، دوره ریاضی ، زنگ بعد ، دوره علوم .

دوباره از اول کتاب شروع می کردیم و خونده ها رو یه بار دیگه می خوندیم . فایده دوره فقط و فقط یاد آوری بود . ولی همون یه فایده، کلی فایده دشت .

خیلی چیز ها رو که میدونستیم ولی یادمون رفته بود ، با دوره یادمون می اومد و  وقت امتحان ، بیستمون با یه سؤال بی جواب خراب نمی شد. 

 گاهی به این فکر میکنم چقدر خوبه هر چند وقت یه بار بشینیم و  زندگیمون رو دوره کنیم .

 بدی های خودمون و خوبی های بقیه رو .

قانون پس گرفتن از دست دهنده

یکی از قانون های دنیا اینه که از هر دستی بدیم، با همون دست پس می گیریم.

بنا بر این قانون اگه به دیگران رحم کنیم، مورد رحم واقع می شیم،

 ولی اگه در برابر دیگران روی گزینه  رحم و گذشت و چشم پوشی خط قرمز بکشیم، نباید در مورد خودمون هم انتظار چنین گزینه هایی رو داشته باشیم.

خلاصه که از هر دستی بدیم، ‌از همون دست پس می گیرم.

البته یادمون باشه که از هر دستی هم که بگیریم، از همون دست باید پس بدیم.

یعنی واقعاً اگه جایی خدا و بندگان خدا بهمون رحم و لطف می کنن، ما هم باید به شکرانه ی لطفی که چشیدیم اهل لطف  و ترحم بشیم.

تفاوت آدمیزاد با دیوار

اگه جلوی دیوار اگه بایستیم و بگیم تو، دیوارم به ما می گه تو.

اگرم بهش بگیم شما، اونم می گه شما.

دیوارا، همین قدر بلدن که به هر کسی، همون جوابیُ بدن که ازش شنیدن.

ولی آدمیزاد با دیوار فرق داره.

درست ترش می شه اینکه آدمیزاد باید با دیوار فرق داشته باشه.

یعنی باید بتونه در مقابل عملی که از طرف مقابلش دیده، ‌عکس العمل مناسبی داشته باشه.

آدمیزاد، بر خلاف دیوار، باید بتونه جواب بَدی رو با خوبی بده، جواب حرفای جاهلانه رو با سلام، جواب قطع رابطه ها رو با رابطه و آشتی...

آدمیزاد با سنگ و آجر، فرق می کنه.

از مولا علی روایت شده که فرمود:

«هر کس از خطاکار انتقام بگیرد، ارزش خود را در دنیا از بین مى بَرد و پاداش آخرت را از دست مى دهد.»

 

می گن وقتی دارید توی کوه و دره  راه می رید و رانندگی می کنید، داد  و بوق نزنید. آخه داد و بوق، ممکنه باعث ریزش کوه و بهمن و آوار و اینجور چیزا بشه.

کوه، غیر از سنگ و برف و اینجور چیزا، چیز دیگه ای نداره. برای همینم  گاهی، حتی جواب بوق و صدای بلندُ با پاره سنگ و آوار بهمن می ده.

ولی درختُ حتی اگه به سمتش سنگ پرتاب کنی، برات به جای سنگ، میوه می اندازه.

درخت به حکم جاندار بودن و گیاه بودنش، یه مرحله از کوه و تخته سنگاش جلوتره.

ما ولی آدمیزادیم و آدمیزاد باید حتی از درخت هم جلوتر باشه.

جواب سنگُ با میوه دادن، کار درخته. ما باید حتی از اینم جلوتر باشیم.

از امام صادق روایت شده که فرمود:

هر کس رفتار نابخرد را با نابخردى تلافى کند، به رفتار وى رضایت داده است؛ زیرا از الگوى آن پیروى کرده است.

 

می گن: «از کوزه همون برون تراود که در اوست»

 البته کسی این ضرب المثلُ برای نصیحت کردن کوزه ها نساخته.

کوزه ها،‌ نصیحت نشنیده هم این کارا رو بلدن.

این ضرب المثلُ ساختن برای خوندن به گوش ما آدما.

مایی که حواسمون باشه اگه کسی بهمون بدی کرد، اگه کسی ما رو از حق خودمون محروم کرد، اگه کسی ازمون برید و قطع رابطه کرد، اگه کسی خیرش به ما نرسید، حتماً اقتضای ظرف تنگ وجودش همین کارا بوده.

ولی مایی که ادعا می کنیم ظرف وجودمون دریاست، نباید مث اون باشیم.

از کوزه همان برون تراود که در اوست،

عوضش، دریا، از خودش، درُ بیرون می ده!

یادمون باشه که مولا علی فرموده: ارزش هر کس به اندازه خوبى هاى اوست.