یه روز توی یکی از بوستان های زیبای شهر قشم زیر سایه ی یه درخت نخل نشسته بودم، یه پسر بچه رو دیدم که داشت گریه می کرد. باباش هم نمی تونست ساکتش کنه. نزدیک رفتم و پرسیدم چی شده؟
بابای بچه گفت: ما یه ساعت دیگه پرواز داریم ولی بچه مون داره گریه می کنه که تو رو خدا یه بار دیگه بریم جنگلای حرّا.
جاتون خالی، توفیق دست داد تا برای بابای بچه پیش بچه ضمانت کنم که زمستون امسال، یه بار دیگه بابا، بچه و مامانشُ بیاره قشم.
ولی خودمونیم ها! بیچاره اون بابایی که قولشُ باید غریبه ها پیش بچه ش ضمانت کنن!
من و شما که اون زمانا نبودیم.
ولی ظاهراً در عصر جاهلیت، یه پیر زنی بوده که سرگرمی خاصی نداشته.
ایشون محض بیکار نبودن، از صبح تا شب مشغول نخ ریسی می شده.
ولی سر شب، برای اینکه فردا هم بیکار نباشه، دوباره همه ی رشته ها رو پنبه می کرده.
خدا توی سوره ی نحل به من و شما میگه:
عین اون پیرزنه نباشید!
یعنی وقتی با من قول و قرار اکید و محکم می ذارید و پاش قسم می خورید، محکم هم پاش بمونید و بعد یه مدت زیر همه چی نزنید!
یعنی تعبیرایی که توی احادیث راجع به آدم بد عهد و بد قول به کار رفته، مو به تن آدم سیخ می کنه.
ما ها، شاید بدقولیامونُ خیلی جدی نگیریم، اما ظاهراً خدا، قضیه رو خیلی جدی می گیره. چند لحظه به مضمون این احادیثی که می خونم دقت کنید:
آنکس که وفای به عهد و پیمان نکند، دین ندارد.
به خدا و روز قیامت ایمان نیاورده کسی که به عهد خود وفا نمی کند.
آنکس که عهد و پیمان را رعایت نکند، به خداوند یقین نیاورده است.
حدیث اول از پیامبرمون بود، دو تا حدیث بعدی از امام اولمون
خدا، مث ما نیست که حرفش یه چیز باشه و عملش یه چیز.
حرف خدا عین عملشه و عملش، عین حرفش.
لعنت خدا هم لعنت زبونی نیست، وقتی خدا کسی رو لعنت کنه، یعنی اونُ از رحمت خودش دور کرده.
همه ی اینا رو گفتم که بگم خدا توی قرآن، فرموده اونایی که پای قولشون نمی مونن، لعنت شده ی منن.
اونجوری که آیه های قران می گن یکی از نتایج و عواقب بدعهدی و بدقولی، سنگ شدن دله.
خدا راجع به بنی اسرائیل فرموده: اینا چون پای قول و قرارشون نمی موندن، دلاشون ُ عین سنگ کردم. از سنگ هم سخت تر و سنگ تر!
دل سنگ شده،نه به رحم میاد، نه می لرزه، نه اهل فکر و تدبر می شه، نه سواد و دانش و حکمت واردش می شه.
دل سنگ شده، نور گیر نداره!
تاریک تاریک تاریک!
خدا، هیچ وقت به خاطر بدقولی کردن و عهد شکنی ما باهاش، متضرر نمی شه.
هیچ وقتم کارش گیر خوش قولی و پایبندی ما به عهد و قرارمون نیست.
ولی مردم چی؟
گاهی وقتا بدقولی های کوچیک ما، باعث وارد اومدن ضررهای بزرگ به بقیه می شه.
ضررهایی که شاید نه ما، نه هیچ کس دیگه نتونه جبرانش کنه...
مراقب
باشیم!
بد قولی کردن با خدا رو شاید بشه یه جوری، یه کاریش کرد.
بالاخره خدا بزرگه، غفوره،رحیمه، کریمه.
وقتی بهش بگیم ببخشید، می بخشه.
ولی مردم چی؟
بد قولی کردن با مردم، اسمش می شه حق الناس.
حق الناس هم از اون چیزائیه که خدا به این سادگی ها از کنارش نمیگذره.
توی حق الناس، غیر از ما و خدا، پای شخص ثالث وسطه.
منظورم همون کسیه که باهاش بدقولی کردیم و باید هر جوری شده از دلش در بیاریم.
همه ش سه تا کلمه ست.
فرموده:
«المُومِنون، عِندَ ، شُروطِهِم»
راجع به این حدیث سه کلمه ای پیامبر، تا الآن هزاران صفحه شرح و توضیح و تفسیر و حاشیه نوشته شده.
حالا ما کاری به اون هزاران صفحه شرح و تفسیر نداریم.
اون چیزی که ما باید از این حدیث یادمون باشه این سوال و جواب ساده ست.
«مومن کجاست؟
پای قول و قرارش!»
