حق مث یه رودخونه ی همیشه جاری می مونه.
این رودخونه، یه وقتا و جاهایی خیلی پر آب و عمیق و پر تلاطمه؛ جوری که هر چی بیفته توی مسیرش باشه رو با خودش می بره.
ولی یه وقتایی هم تبدیل به یه آب باریکه ی ضعیف می شه.
ولی مهم اینه که این رودخونه هیچ وقت خشک نشده و قرار هم نیست خشک بشه.
می خوام بگم حق، ممکنه بعضی وقتا ضعیف و نحیف بشه، ولی از بین نمی ره و نمی میره.
یادمون باشه حتی آب باریکه های ظاهراً ضعیف هم می تونن سنگای محکمی که سر راهشون باشه رو متلاشی کنن.
درسته که خیلی جاها، سکوت، مایه ی نجاته.
ولی اینجوری نیست که همیشه و همه جا با سکوت کردن و چیزی نگفتن بشه نجات پیدا کرد.
روز قیامت، خدا خیلی ها رو به خاطر سکوتشونه که محاکمه می کنه.
جایی که سکوت باعث مظلومیت حق و جون گرفتن ناحق بشه، نباید سکوت کرد.
مثلاً جایی که لازمه بریم و توی دادگاه نسبت به موضوعی شهادت بدیم...
توی همچین موقعیتی اگه سکوت کنیم، مسئولیم.
خدا، دو جای قرآن، توی دو تا آیه ی شبیه به هم فرموده:
به خاطر خدا، به حق و عدالت شهادت بدید. حتی اگه شهادت دادنتون به ضرر خودتون و پدر مادر و نزدیکانتون باشه...
احادیث هم می گن: حق رو بگید، حتی اگه به ضرر شخص خودتون باشه...
«نا حق» و «باطل» از خودش موجودیت و حیاتی نداره.
می خواستم بگم «نا حق» و «باطل» عین انگلی می مونه که برای زنده موندن محتاج بدن میزبانه، ولی دیدم وضع «نا حق» و «باطل» خیلی خیلی بدتره.
اینجوری نیست که «نا حق» برای زنده موندن محتاج چیز دیگه ای باشه، آخه ناحق اصلاً زنده نیست!
چیزی رو هم که زنده نباشه، با تنفس مصنوعی نمی شه به زور زنده نمایی کرد...
اینجور کارا فقط یکی دو روز جواب می ده و بعدش، همه می پذیرن که امیدی نیست...
ناحق، عین سرابه.
سراب، خبری بهش نیست ولی اینجور به نظر میاد که خیلی خبرا بهشه!
طبل توخالی که میگن یعنی همین نا حق.
ناحق و باطل، سر و صداش
زیاده، ولی هیچ حرفی برای گفتن نداره. ناحق فقط بلده بلند حرف بزنه.
به قول یکی: ناحق، حسابی حرف می زنه، ولی حرف حسابی نمی زنه!
آیه های قرآن توی سوره ی رعد می گن:
ناحق عین کف روی آب و سیلاب می مونه.
کف روی سیلاب، هیچی نیست، ولی یه وقتایی بیشتر از خود آب و سیلابی که روش قرار گرفته دیده می شه و برو بیا داره.
«نا حق» و «باطل» هم عمرشون عین عمر کف، کوتاهه...
ضمناً اون چیزی که به مردم نفع می رسونه و تشنگی ها رو برطرف می کنه و مایه زندگی و آبادی میشه آبه، نه کف روی آب.
از باطل، هیچی گیر هیچ کس نمیاد!
روی جعبه های استکان و پارچ و لیوان، نوشته:
«شکستنی»
هیچ کارخونه ای هم پارچ و استکان هاشُ مقابل شکستن مشمول گارانتی نمی کنه.
پارچ و لیوان بلور، خاصیتش همین شکستنه. اگه امروز به زمین نخوره و نشکنه، فردا یا لبش می پره یا می افته کف آشپزخونه و هزار تکه می شه.
می خوام بگم بعضی چیزا خاصیت شکستنی دارن، بعضی چیزا خاصیت اشتعال دارن، بعضی چیزا خاصیت فرار بودن دارن، «نا حق» و «باطل» هم خاصیت و سرنوشتش، «نابود شدنی» بودنشه...
کاریش هم نمی شه کرد!
خدا، اینجوری خواسته که شیشه شکستنی باشه، یخ آب شدنی باشه، باطل و ناحق هم نابود شدنی باشه....
خانمای خونه بهتر از من می دونن که فرش، یه چیزی داره به اسم «جهت خواب»
دستُ اگه در جهت خواب فرش روی فرش بکشیم، همه ی گره های فرش همراهیمون می کنن.
اما اگه دست و جارو رو بر خلاف جهت خواب فرش روی فرش بکشیم، انگار تک تک گره های فرش با ما سر جنگ پیدا می کنن و می خوان سر راه ما رو سد کنن.
این نظام بزرگ و قشنگ و منظم هستی هم برای خودش یه جهت خواب داره. جهتی که اگه باهاش هم راستا بشیم، خدا همه ی هستی رو مأمور می کنه تا با ما راه بیان کمک مون کنن.
عوضش اگه بخوایم با اون جهت کلی مخافت کنیم، همه ی هستی رو با خودمون در مخالفت می بینیم.
جهت خواب فرش رنگارنگ هستی، راه و سمت و سوی حق و حقیقت و عدالته.
