علی غول کش

ما توی محله مون یه بچه بود که هر کس نمی تونست یه مرحله ی بازی رو رد کنه، اونُ می آورد  خونه، براش رد می کرد.

 الآنم بعضیا هستن که انگار دستشون شفاست. یعنی هر جای موبایل و تب لت و لپ تاپت  که به مشکل بخوری، اینا ظرف سه ثانیه رفع و رجوعش می کنن.

خدا سایه ی این جماعت «اندروید دونُ» از سر هیچ فامیلی کم نکنه.

گشتم بود، بگرد هست.

توی بعضی از این بازی های کامپیوتری، می رسی به یه جاهایی که  دیگه راهی برای جلوتر رفتن وجود نداره.  یعنی هر چقدر که کلید حرکت به جلو رو فشار می دی، شخصیت بازی نمی تونه جلوتر بره.

اینجور وقتا هیچ وقت به خودت نمی گی بازی  همینجا تموم میشه. بلکه مطمئن می شی راه رو اشتباه اومدی و باید برگردی عقب تا  بقیه راه ها رو امتحان کنی.

من و شما به سازنده های یه بازی رایانه ای، اطمینان خاطر داریم و می دونیم راهی برامون باقی گذاشتن. برای همینم اونقدر می گردیم تا  راه رفتن به مرحله بعد رو پیدا کنیم.

سازنده های بازی های رایانه ای ، مث خودمون انسان هستن.

کاش یه مقدار از امید و اطمینان خاطری که به کار آدم های مث خودمون داریم، به خدا و کارها و حکمتش داشتیم!‌