شاعر می گه:
تا مرد سخن نگفته باشد، عیب و هنرش نهفته باشد.
خب کسی که با خودش خلوت نمی کنه، کسی با خودش حرف نمی زنه، عیب و هنرش برای خودش هم مخفی و نهفته ست.
کسی هم که خودشُ نشناسه، نمی تونه خدای خودشُ بشناسه.
آخه خدا شناسی، از جاده ی خود شناسی می گذره.
هر کسی که با خودش آشنایی داشته باشه، با خدای خود هم آشنایی پیدا می کنه.
کسی هم که خودشُ گم کنه، خدا رو گم می کنه.
بابا افضل کاشانی، که هم حکیم بوده، هم عارف، هم شاعر و اهل فلسفه گفته:
ای آنکه تو طالب خدایی، به خود آ!
از خود بطلب کز تو جدا نیست خدا
اول به خود آ، چون به خود آیی، به خدا
اقرار نمایی به خدایی خدا!
خوش به حال اونایی که بلدن چه جوری، از خودشون، از زمزمه ها و حرف های درونی شون، به خداشون برسن. راه البته راه دشواری نیست. دو تا چشم بینای بیدار می خواد یه حواس جمع و یه دل مشتاق.
