روز بدون حادثه، شانسی و اتفاقی نیست. به دست آوردنش، حساب و کتاب داره.
باید از تجربه ها درس گرفت و یافته های قبلی رو به کار بست.
روز بدون حادثه، یافتنی نیست. ساختنیه.
این خود مائیم که تعیین می کنیم از تقویم 365 روزه مون، چند روزش ، روز بدون حادثه باشه.
روز بدون حادثه، روزیه که عابرهای پیاده، به جای اینکه از روی نرده ی وسط خیابون رد بشن، از محل خط کشی عابر پیاده رد می شن.
روز بدون حادثه روزیه که عابرهای پیاده هم، مث ماشین ها، حواسشون به سبز بودن و قرمز بودن چراغ مخصوص خودشون هست.
روز بدون حادثه، روزیه که همه عابرها، پله های پل هوایی رو به اضطراب رد شدن از عرض خیابون و بولوار و بزرگراه ترجیح بدن...
برای
ساخته شدن یه روز بدون حادثه، موتور سوار ها باید بیشتر از بقیه از خودشون
مایه بذارن.
استفاده نکرده از کلاه ایمنی، اشتباه گرفتن موتور سیکلت با تاکسی و تاکسی بار، بی خیال شدن چراغ قرمز، اشتباه گرفتن پیاده رو با خیابون، نداشتن چراغ جلو و عقب و راهنما
همه اینا، چیزایی هستن که تا درست نشن، روز بدون حادثه رو فقط باید توی تقویم دنبالش گشت.