آدما، سه دسته هستن:
دسته ی اول، اونایی هستن که عاقلن. خدا این آدما رو توی کتابش به اسم «اولو الالباب» صدا زده. البته یه جاهایی هم بهشون گفته قومی که تفکر می کنن، قومی که تعقل می کنن. از اسم های دیگه ی این گروه توی قرآن، «اولو الابصار» و صاحبان چشم و دله.
این از دسته ی اول.
دسته ی دوم آدما، آدمای نیمه عاقل هستن. با اینکه نیمی از وجود این آدما رو جهل گرفته، ولی همیشه نیمه ی عاقل این آدما بهشون کمک می کنه از نظرات آدمای دسته ی اول استفاده کنن و خودشونُ نجات بدن.
خدا، توی قرآن، از بین همه ی خصوصیات این دسته، گوش شنوا و پند پذیر این آدم ها رو تحسین کرده. گوشی که به حرف آدم های عاقل، همه جوره بدهکاره.
اینم از دسته ی دوم.
اما دسته ی سوم آدما، اونایی هستن که قرآن اسمشون ُ گذاشته دار و دسته ی سفهاء. ویژگی این گروه اونه که نه خودشون اهل تفکر و تعقل و درایت و اندیشه هستن، نه گوشی دارن که به حرف حق و اهل درایت، بدهکار باشه.
اینا هممون هایی هستن که به قول آیه های قرآن، دل هاشون مهر و موم شده و بر گوش و چشم شون پرده های ضخیم غفلت قرار گرفته...
البته خدا هیچ کسی رو بدون عقل خلق نکرده، ولی بعضی ها نه به عقل خودشون کاری دارن، نه به عقل عاقل ها و نه به عقل نیمه عاقل ها!
