اینکه می گن حرف حق
تلخه، تلخیش مال وقتیه که به ضرر آدم باشه،
و الّا وقتی که نون
و منفعت آدم توی گفتن حرف حق باشه، حق اون قدر شیرین می شه که هیشکی حاضر نیست از
خیر شهد و شکر حق گویی بگذره.
ولی آدم نباید به
خاطر نون و منفعت خودش بیفته دنبال حق.
آدم باید طرفدار حق
باشه، حتی اگه با حق گویی، نون خودش و فامیل و دوستاش آجر بشه.
حق، طرفدار و
هواخواه پاره وقت نمی خواد!
از مولا علی (ع )
روایت شده که فرمود: حق گو باشید، حتی اگر این حق گویی بر علیه خودتان باشد!
انجام دادن کاری که
همه بلدن انجامش بدن، هنر نیست.
هر کسی هم هنرمند نمی شه . هنرمند، کارایی بلده که هر کسی
از عهده ش بر نمیاد.
گفتن حق، وقتی به
ضرر خود آدم باشه، یه جور هنرمندیه.
درست به این می
مونه که یه نفر، با خودش کشتی بگیره و خودشُ خاک کنه.
خیلیا اصلاً بلد
نیستن با خودشون کشتی بگیرن و کلنجار برن.
خیلیام وقت کلنجار
رفتن و کشتی گرفتن با خودشون، زورشون به خودشون نمی رسه.
هر کسی از این هنرا
نداره که بتونه خودشُ زمین بزنه و خاک کنه.
از امام صادق روایت
شده که فرمود:
سه نفرند که نزدیک
ترین خلق به خداى عز و جل در قیامت اند. یکى از آنان مردى است که در آنچه به زیان
و سودش بود حق گفته است.
وقتی از یه بازیکن
یا یه مربی خوش مون نمیاد، عیب هاشُ درشت می بینم. ولی نقاط قوتش به چشم مون نمیاد.
عوضش یه وقتایی از
یه باریکن یا مربی خیلی خوش مون میاد. اون وقته که شاید عیب ها و ضعف هاشُ هم هنر
و حُسن ببینیم.
دو جا هست که حق گویی و حق بینی ، سخته. خیلی
سخت.
یکی وقتی که حرف
حق، بر ضد کسیه که دوستش داریم. یکی هم وقتی که حرف حق، به نفع کسیه که ازش خوش
مون نمیاد.
مومن واقعی کسیه که
همیشه اهل انصاف باشه. چه موقع انتقاد، چه موقع تعریف و تمجید. اگه عیب ها رو می گه، حسن ها رو لاپوشانی نکنه.
و اگه مشغول تمجید از نقاط قوته، نیم نگاهی هم به نقاط ضعف داشته باشه.
