سکوت دردسر ساز

از بین همه ی سکوت ها،‌با همه ی دلایل و انگیزه هایی که پشت سرشون هست، فقط یه سکوته که مذمومه.

اونم مربوط به جایی می شه که حرف زدن واجب باشه.

مث چی؟ مث شهادت دادن به نفع حق، یا دفاع از مظلوم، یا امر به معروف و نهی از منکر، یا راهنمایی کردن کسی که احتیاج به راهنمایی داره.

 

میخوام بگم توی این دنیا،  هر حرفی که به زبون بیاریم، اون دنیا باید راجع بهش جواب پس بدیم. ولی کم پیش میاد که اون دنیا جلوی ما رو بگیرن و بگن: چرا توی فلان مهمونی،  یا توی فلان بحث، کمتر از بقیه حرف زدی و بیشتر  از همه سکوت کردی...

کلاً دردسر سکوت از دردسر حرف زدن کمتره. هم توی این دنیا، هم توی اون دنیا!

هر حرفی باد هوا نیست

درسته که می گن حرف باد هواست.

بازم درسته که میگن دو صد گفته چون نیم کردار نیست و  به قول سعدی به عمل کار برآید.

ولی حرفایی هم هستن که باد هوا نیستن و ازشون کار بر میاد!

مث حرف حق که یه وقتایی به زبون آوردنش از بلند کردن وزنه ی سیصد کیلویی سخت تره.

حرف حق با حرفای عادی فرق می کنه.

حرفای عادی نه کنتور می زنه، نه هزینه ای داره، ولی یه وقتایی به زبون آوردن حرف حق باعث می شه تا خیلی ها از دست آدم برنجن.

ولی رنجیدن و قهر کردن بقیه در برابر اونایی که  جونشونُ سر گفتن حرف حق گذاشتن کف دستشون هیچی نیست.

برای همینم هست که احادیث اسم حق گویی رو گذاشتن بالاترین جهاد.

جهاد، فقط با شمشیر و اسلحه ی کلاشینکف نیست. یه وقتایی با زبون  و قلمه.

با حق گویی و نوشتن از حق.