سعادت مورد اعتماد بودن

مورد اعتماد بقیه بودن، کم نعمتی نیست.  اصلاً یه جور سعادت و خوشبختیه.

فکرش رو بکن!  بقیه ما رو  راستگو و مطمئن می دونن و  بدون واهمه، به ما اعتماد می کنن.

اینجور وقتا باید یاد همون حدیث پیامبر بیفتیم که فرموده:

«آدمى را همین سعادت بس که در کار دین و دنیا به او اعتماد کنند .»

 البته همچین اعتمادی، مسئولیت ما رو سنگین می کنه و باید  برای حفظ و تداومش حسابی مایه بذاریم.

از امام علی (ع) روایت شده که فرمود:

« اگر مورد اعتمادِ برادرت هستى ، برایش از جان و مال ، مایه بگذار و با هر کسى او دوست است ، دوست باش و با هر که دشمن است ، دشمن باش. رازها و عیب‏هایش را بپوشان و خوبى‏هایش را آشکار کن.»

سرمایه ای به اسم خوش قولی

خوش قولی و عمل به قول و قرار،   خودش یه جور سرمایه ست.

 کم پیش میاد مردم به روی حرف و وعده کسی که توی قول و قرارش  بد سابقه ست،  حساب باز کنن.

ولی آدم خوش قول و قرار،  قابل اطمینانه و همین اطمینانی که مردم بهش دارن کارش رو راه میندازه.

مردم با آدم خوش قول راحت تر معامله می کنن.

حرفش رو زودت ر باور می کنن. بهش ساده تر نسیه می دن.  ازش کمتر وثیقه و ضامن واینجور چیزا می خوان.

همیشه هم دوست دارن باهاش شراکت داشته باشن.

آدم بد قول همچین سرمایه ای نداره.

 

عایق کاری دل، صد در صد تضیمنی

ریشه خیلی از ترس ها و دلهره ها  و استرس ها، اعتماد نداشتن به خداست.

خیلی ها  با کمترین مشکلی دست و دلشون می لرزه ، چون فکر می کنن خدا یا نمی خواد کمکشون کنه،‌یا نمی تونه کمکشون کنه، یا اصلاً حواسش به اونا نیست  که حال و روزشون رو ببینه و بخواد کمکشون  کنه...

بعضی های دیگه هم می ترسن، چون اصلاً یادشون نیست که خدایی هم هست که می شه ازش کمک گرفت .

ایمان،  از نوع قوی و خوب و آک بند و خالصش، اولین کاری که با دل آدم می کنه اینه که  همه  منافذش رو عایق کاری می کنه تا هیچ ترس موهومی نتونه واردش بشه...

آدمای با ایمان،‌دلشون قرصه... خیلی قرص و محکم.