دله دیگه ...
وسعتش وقتی مث دریا باشه ، خب بعضی وقت ها هم مث دریا ، بی قرار می شه.
اینجور وقت ها باید دنبال یه چیزی بگردی برای آروم کردن موج های بی قراریش.
راه حل های زیادی هم دور و برت هستن . از دارو گرفته تا جادو و وِرد و دم کرده.
ولی راهش رو اگه از دل آرام ها اگه بپرسی ، بی استثنا دستشون رو به سمت آسمون دراز می کنن و میگن :
دل آرام گیرد به یاد خدای ....
ترس،از اون چیزای واگیر دار دنیاست.
یعنی ماها ممکنه اولش خودمون از چیزی نترسیم. ولی وقتی ترس و هراس یکی دیگه رو ببینیم ،یا پای حرفاش بشینیم، یواش یواش ما هم ترس برمون برداره.
برای همینم هست که احادیث به ما نصیحت می کنن که از مشورت کردن با آدم ترسو و بی دل و جرأت پرهیز کنیم.
چون، ممکنه ترسشون به ما هم سرایت کنه....
ریشه خیلی از ترس ها و دلهره ها و استرس ها، اعتماد نداشتن به خداست.
خیلی ها با کمترین مشکلی دست و دلشون می لرزه ، چون فکر می کنن خدا یا نمی خواد کمکشون کنه،یا نمی تونه کمکشون کنه، یا اصلاً حواسش به اونا نیست که حال و روزشون رو ببینه و بخواد کمکشون کنه...
بعضی های دیگه هم می ترسن، چون اصلاً یادشون نیست که خدایی هم هست که می شه ازش کمک گرفت .
ایمان، از نوع قوی و خوب و آک بند و خالصش، اولین کاری که با دل آدم می کنه اینه که همه منافذش رو عایق کاری می کنه تا هیچ ترس موهومی نتونه واردش بشه...
آدمای با ایمان،دلشون قرصه... خیلی قرص و محکم.
کسی که از سوسک حموم می ترسه و با دیدنش، اول یه جیغ بنفش می کشه و بعد ترسون و لرزون پا به فرار می ذاره، هیچ دلیل موجهی برای ترس خودش نداره.
یعنی اگه بشینه با خودش فکر کنه، نمی تونه هیچ توجیه عاقلانه ای برای ترس خودش پیدا کنه.
سوسک، نه هفت تیر داره، نه تا حالا آدمخواری کرده، نه زورش به آدمیزاد می رسه. تازه با یه ضربه دمپایی حموم هم کشته می شه...
ترس از سوسک، یه نمونه از ترسای موهومیه که علم و پیشرفت و تکنولوژی و اینترنت و دانش هوا و فضا، نه تنها نتونسته نابودش کنه، بلکه توی عصر ما بیشتر هم شده.
یعنی من بعید می دونم که خانم های غار نشین و اولیه به عنوان اجداد خانم های عصر ما، چیزی به اسم ترس از سوسک توی وجودشون بوده باشه.
