گول بعضی از اشک ها رو نباید خورد.
آخه به قول معروف بعضی از اشک ها، اشک تمساح هستن. مثلاً برادرهای یوسف وقتی به خیال خودشون سر برادرشون رو زیر آب کردن، اومدن پیش باباشون و خیلی گریه کردن. ولی اشک شون از سر دلسوزی نبود. از سر خباثت تمساح درونشون بود.
ولی توی همون قصه، یه پدری بود به اسم یعقوب که شب و روز کارش اشک ریختن بود.
بین اشکی که یعقوب می ریخت و اشکی که بچه های یعقوب می ریختن زمین تا آسمون فرقه.
قیمت همه اشک ها یه جور نیست.
میگن طرف، اشکش دم مَشکشه.
یعنی چی؟ یعنی به هر بهونه ای، دستمال بر می داره و های های، عینهو ابر بهاری گریه می کنه.
بعضی از خانم ها اینجور هستن. یعنی براشون فرق نمی کنه سریال ستایشُ ببینن یا عمه شوهرشون به رحمت خدا رفته باشه. واسه جفتش اونقدر اشک می ریزن که ی دو نفر باید بیان و زیر بغل هاشون رو بگیرن...
حالا به نظر شما، اینکه اشک آدم دم مشک آدم باشه، یه جور عیبه یا یه جور هنر؟!
می گفت: ما توی فامیل مون یه اقدس خانم داریم، کارش گرم کردن مجالس فوت و ترحیم و یادبوده. به جای نزدیکان تازه گذشته شیون می کشه. یعنی برای آدم صد و سه ساله جوری شیون می کشه که همه فکر می کنن جوون بیست و سه ساله بوده.
توی فامیل ما هر کسی که فوت کنه، چشم صاحبان عزا به دره که ببینن اقدس خانم کی پیداش می شه. آبروئیه برای فامیل!
