احادیث می گن که خدا، روزی هر روز ما آدما و بقیه آفریده هاشُ دقیقاً توی همچین لحظه هائیه که تقسیم می کنه.
توی همین لحظه های قشنگ و با برکت سحر.
توی همچین لحظه هایی، دعا هم بهتر و بیشتر مستجاب می شه.
چون استجابت دعا هم خودش یه جور روزیه که قسمت هر کسی نمی شه.
ولی کسی که توی این لحظه های مهم بیداره و از خدا چیزی می خواد،خدا هم اجابت خواسته اش رو به لیست روزی های اون روزش اضافه می کنه...
قدر این لحظه های تقسیم روزی و این بیداری ها رو بدونیم.
از یه منظر، اثر دعا، ممکنه دیر و زود داشته باشه،
اما از یه منظر دیگه: اثر دعا دیر و زود هم نداره.
یعنی همون لحظه ای که دست به سمت آسمون دراز می کنی و می گی: یا الله، همون لحظه خدا بهت نگاه می کنه و اثر این نگاه خدا به ما، نورانی تر شدن ماست.
دعاهایی که از امام سجاد و باقی اهل بیت به دست ما رسیدن، مثل نردبونه؛ نردبونی برای صعود به آسمون. هر فراز دعا، یه پله از همون نردبونه که زمزمه کردنش، ما رو نقداً بالاتر می بره و به کوچه های فراخ آسمون، نزدیک تر می کنه.
ما مأمور به انجام دادن وظیفه ایم نه حصول نتیجه؛ نمی دونم این جمله رو کی گفته و کجا گفته و به چه منظوری گفته، ولی یکی از مصداق های خیلی خوب اون، همین دعا کردنه.
من و شما مأموریم به دعا و نیایش...
حالا این که خدا صلاح بدونه و روی دعامون مهر استجابت بزنه یا نه، زیاد به ما ربطی نداره. البته دعا هیچ وقت بی نتیجه نمی مونه. نهـــایتش اینه که نتیجه اشُ به جای این دنیا، توی اون دنیا باهامون حساب می کنن.
خلاصه که اثر و نتیجه ی دعا، دیر و زود داره، ولی سوخت و سوز، هرگز!
