اگه از خودگذشتگی و ایثار و فداکاری مردها و زن های بسیجی در دوران دفاع مقدس نبود، دشمن در مرزهای کشور ما متوقف نمی شد و به حرکت متجاوزانه ی خودش ادامه می داد.
اما روحیه ی ایثار و فداکاری باعث شد تا خیلی زود حرکت دشمن متجاوز کند بشه و بعد از اون هم شهرهای اشغال شده ی کشور، یکی یکی آزاد بشن.
همینکه شهر ها و روستاهای کشور ما، کوچه ی بی شهید ندارن، نشون از این داره که مردم اینجا اهل ایثارن، اهل گذشت، اهل فدارکاری...
کسی که در آزمون های کوچیک، نمره ی قبولی نمی گیره، نمی تونه به قبول شدن در آزمون های بزرگ و حساس، امیدوار باشه.
کسی که نمی تونه به سوال های ساده و پیش پا افتاده جواب درست بده، چطور می خواد به سوال های سختی که در برابر اون ها قرار میگیره، جواب درست بده؟
دوران دفاع مقدس، یه آزمون سخت و طولانی برای سنجش روحیه ی ایثار و فداکاری و از خودگذشتگی آدم ها بود.
ولی همه ی آزمون های ازخودگذشتگی و فداکاری که به این سختی نیستن.
من و شما، هر بار که مشغول رانندگی می شیم، یا توی یه جای شلوغ، یه صندلی خالی برای نشستن پیدا می کنیم، یه آزمون ساده ی فداکاری رو تجربه می کنیم.
اگه توی رانندگی به بقیه راه بدیم، اگه خودمونُ نبینیم و بقیه رو هم درک کنیم، اگه صندلی خودمونُ به مسن تر ها و خسته تر ها بدیم، از آزمون های کوچیک ایثار نمره ی قبولی می گیریم.
می گن دو چیزه که آدم رو به از خود گذشتگی می رسونه.
یکی عشق، یکی هم کینه و حسد.
عشق که معلومه چرا. ولی کینه و حسد رو عرض می کنم خدمت تون!
آدم حسود و کینه ای ، حاضره برای ضربه زدن به کسی که نسبت بهش کینه به دل داره، حتی از جون خودش هم بگذره!
از خود گذشتگی از این بالاتر؟!
