از یه زاویه، دعا کردن ما باعث می شه تا خدا بهمون نگاه رحمت آمیز داشته باشه.
یعنی دعای ما، مث توریه که رحمت خدا رو توی اقیانوس بی کران مهربونیش صید می کنه....
ولی از یه زاویه دیگه اگه به قضیه نگاه کنیم باید بگیم، تا خدا به ما نگاه نکرده باشه، هیچ وقت نمی تونیم دستی به سمتش دراز کنیم و یا اللّهی بگیم.
یعنی اول این خداست که به ما نگاه رحمت آمیز می کنه، بعدش ماییم که در اثر اون نگاه، اهل دعا کردن می شیم.
برای همینم مولانا به خدا می گفت:
ای دعا از تو، اجابت هم ز تو!