اولین داستانی که خدا در قرآن مطرح کرده، داستان خلق آدم و سجده کردن فرشته ها و سجده نکردن ابلیسه.
توی این داستان، دو تا استدلال مطرح می شه که هر دو تاش در اعتراض به خداست. اتفاقاً هر دو تاش هم غلطه.
استدلال اول، استدلال فرشته هاست که خودشون ُ برای جانشینی خدا در زمین از آدم شایسته تر می دونن. استدلالشون هم اینه که آدم اهل خونریزی و فساده، ولی ما اهل تسبیح و تقدیس و بندگی هستیم.
صد البته که فرشته ها به خاطر این استدلال غلط شون بد عاقبت نشدن. چون وقتی فهمیدن که اشتباه می کنن، اشتباه خودشونُ قبول کردن.
دقیقاً بر خلاف ابلیس که استدلال اونم غلط بود، ولی حاضر نشد اشتباه خودشُ بپذیره.
**
از استدلال غلط فرشته ها می فهمیم که ممکنه یکی توی خوبی و پاکی و عبودیت، عین فرشته ها باشه. ولی یه وقتایی هم حرف و استدلالش غلط باشن. برای همینم همیشه به ما گفتن به زننده ی حرف نگاه نکنید، به خود حرف نگاه کنید و اونُ بسنجید.
خیلی ها به این خاطر گرفتار می شن که فکر می کنن چون یکی خودش آدم خوب و درستیه، پس همه ی حرف هاش هم خوب و درسته.
خدا توی سوره ی زمر فرموده:
بشارت بده به بنده هایی که همه ی حرفا رو گوش می کنن و دنباله رو بهترینِ اون ها می شن.
دقت کردید؟!
بشارت مال اونائیه که بهترین بودنِ خود حرف و استدلال براشون مهمه، نه اینکه گوینده ی اون حرف و استدلال کیه.
**
ما وقتی می گیم پیامبران و ائمه معصوم هستن، فقط منظورمون این نیست که گناه نمی کنن.
غیر از ائمه و پیامبرها، آدمهای دیگه ای هم بودن که هر چی خدا فرموده، گفتن چشم.
غیر از ائمه و پیامبرها، آدم های دیگه ای هم بودن که هیچ وقت دور گناه نرفتن.
یه معنی عصمت انبیا و ائمه اینه که این بزرگوارها، دچار سخن و استدلال اشتباه هم نمی شن. بقیه، با اینکه ممکنه آدمای خیلی خوبی باشن و هیچ وقت هم گناه نکنن، اما دچار خطاهای منطقی و استدلال های غلط بشن.
به همین دلیله که به جز معصومین، هیچ حرفی رو از هیچ کسی، نمیشه دربست و چشم بسته قبول کرد.
