قدیم، مردم فقط همسایه ی دست راستی
و سمت چپی داشتن.
ولی الآن بزنیم به تخته، خدا برکت بده
به این عصر آپارتمان نشینی.
الانه، خیلیامون همسایه ی بالایی و
همسایه ی پائینی هم داریم.
می خوام بگم به برکت تراکم فروشی
شهرداری، تراکم همسایه های آدم هم بالا رفته.
قدیم، یه نفر، توی محله شون سر جمع 40
تا همسایه نداشت، ولی الان طرف فقط توی ساختمونشون 50 تا همسایه داره. حالا ساختمون دست راستی و مجتمع دست چپی،
هیچی!
قدیم، خونه ها بزرگ بود. همین بزرگ
بودن و حیاط داشتن خونه ها باعث می شد تا چهار دیواری اختیاری باشه.
درسته که همسایه ها، بیشتر از امروز به
هم سر می زدن و از حال هم سراغ می گرفتن، ولی کمتر از امروز لازم بود مراعات
همدیگه رو بکنن.
یعنی مسائل مشترک همسایه ها، به اندازه
ی امروز نبود.
این جوری نبود که همسایه ها، لازم باشه
سر جای پارک خودرو مراعات همدیگه رو بکنن.
چیزی هم به اسم پول شارژ مجتمع وجود
نداشت.
از حیاط و راهرو مُشاء هم خبری نبود.
هر کسی هم مالک سقف و پشت بوم خونه ی
خودش بود و عایق کاری سقف هر خونه ای، ربطی به بقیه ی خونه ها نداشت.
می خوام بگم هر چی جلوتر می ریم، حق و
حقوق همسایه ها نسبت به هم ظریف تر و
بیشتر می شه و بیشتر احتیاج به دقت و مراقبت داره.
موافقید که؟!
قدیم، با اینکه لازم نبود همسایه ها
این همه حال همدیگه رو مراعات کنن، ولی باز بزرگان دین راجع به رعایت حقوق همسایه
این همه سفارش می کردن.
حالا شما انصاف بدید، اگه بزرگان دین
ما می خواستن راجع به حال و روز امروز ما صحبت کنن، راجع به حق و حقوق
همسایه، چقدر صحبت می کردن؟!
راجع به جشن تولد گرفتن توی آپارتمان،
اونم از ساعت یازده شبای زمستونی.
راجع به تبدیل پارکینگ مجتمع به انباری
راجع به محل بیرون گذاشتن زباله ها
راجع به نگهداری حیوانات و پرندگان اهلی و وحشی توی حیاط و پشت بوم خونه.
راجع به بنایی و تعمیرات شبانه ی
ساختمون.
راجع به بلند کردن صدای آهنگای مورد
علاقه، اونم توی روزگار دیوارهای نازک و تیغه ای...
راجع به استفاده ی بی اجازه از امواج
اینترنت بی سیم همسایه ها!
