الآن یه زمونه ای شده که آموزش دیدن، شاید نون و آب نداشته باشه، ولی آموزش دادن برای خیلیا نون و آب داره.
نشون به اون نشون که این همه فارغ التحصیل بی کار داریم، ولی نون موسسه های آموزشی و کلاس های کنکور و مشاوران تست زنی و این سنخ اصناف، حسابی توی روغنه.
فعلن نون توی آموزش دادنه، نه آموزش دیدن!
یه دوستی می گفت: توی دوره ی آموزشی هر چی که تا قبلش یاد نگرفته باشی، یاد می گیری.
یاد می گیری چطوری توی تشت، با آب سرد ، لباس بشوری،یاد می گیری چطوری
ارزش یه جفت دمپایی پلاستیک چقدره.
یاد می گیری رفیق کیه؟ نا رفیق کیه؟!
آدمیزاد اگه قصد یادگیری داشته باشه، هیچ سدی مانع یادگیری و آموزش دیدنش نمی شه.
به قول شاعر، از برگ درختان سبز هم می شه قد یه دفتر صد برگ، چیزی یاد گرفت.
بنابر این آموزش منحصر به محیط کلاسی و اینجور جاها نمیشه.
اونایی که پاشون به خوابگاه های دانشجویی باز شده خوب می دونن توی این خوابگاه ها، آدم یه آموزش هایی می بینه که توی کلاس های هاروارد و آکسفورد و شریف و علم و صنعت عمراً بتونه این چیزا رو آموزش ببینه.
الآنم بعضیا هستن که انگار دستشون شفاست. یعنی هر جای موبایل و تب لت و لپ تاپت که به مشکل بخوری، اینا ظرف سه ثانیه رفع و رجوعش می کنن.
خدا سایه ی این جماعت «اندروید دونُ» از سر هیچ فامیلی کم نکنه.
سربازی، مخصوصاً ساعت های آسایشگاهش، جائیه که همه در نقش معلم همدیگه ظاهر می شن.
یکی به اون یکی ترکی یاد می ده، اون یکی به این یکی لری یاد میده.
یکی هم آموزگار لهجه ی مشهدی می شه.
البته دیده شده که افراد، در دوران سربازی یه چیزایی یاد گرفتن که کاش یاد نمی گرفتن!
بعضی از هموطنامون کارشون آموزش رانندگیه.
یه تابلوی آموزشگاه رانندگی فلان هم زدن بالای ماشینشون که همه بدونن اونی که پشت فرمونه، تحت تعلیمه.
ولی یه عده هم هستن که معلم فرهنگ رانندگی هستن.
یعنی کنار دستشون که بشینی تازه می فهمی که فرهنگ رانندگی یعنی چی!
می گفت :
من آبدارچی اداره مون هستم. خیلیا فکر می کنن چون سوادم تا کلاس ششمه، فقط به درد چایی ریختن می خورم. ولی باور کنید راه حل همه ی گیر و گورهای اداری ارباب رجوع دست منه.
کسی اگه بیاد پیش من، جوری راهنمایش می کنم که کارش، عوض دو ماه در به دری، دو ساعته انجام بشه...
البته اینجوریام نیست که هر کس هر چی بلده، لازم باشه به بقیه هم یاد بده.
ما یکی رو داشتیم توی فامیلمون که بلد بود تلفنای کارتی و کارتای تلفنُ هک کنه.
ولی راهشُ به هیچ کس یاد نمی داد!
خب خوب کاری هم می کرد. مگه نه؟!
