هر مراسم، یک فرصت دوست یابی

یکی از راه های کسب دوستای جدید ، شرکت در مهمونی ها  و عروسی ها و جشن تولد و سالگرد ازدواج و وفات و خلاصه مراسماتی از این دسته؛

مثلا توی یه عروسی ، اگه فامیل عروس باشیم ، می تونیم چند تا آشنا از میون  فامیل های داماد برای خودمون دست و پا کنیم؛

یا توی یه جشن تولد می تونیم با دوست دوستمون که اون هم برای عرض تبریک اومده بیشتر آشنا بشیم؛

البته به شرطی که در این جور  مراسم،  معارفه ای میون ما و اونهایی که ممکنه ما نشناسیمشون برقرار بشه؛

حالا ممکنه بگی : «پس ما باید شانس بیاریم که میزبان بدونه و یادش باشه که باید بیاد و معارفه رو انجام بده ؟»

باید در جواب عرض کنم : اگه همچین شانسی بیارید که خیلی خوبه ولی اگه در غیر این صورت می تونید کم شانسی خودتون رو با پا پیش گذاشتن  جبران کنید؛

مثلا خودتون از میزبان بخواهید که بقیه رو به شما معرفی کنه یا اینکه مستقیما سراغ بقیه مهمون ها برید و از نسبتشون با میزبان بپرسید؛

کار سختی نیست؛ باور کن!

دوست یابی، صد در صد تضمینی

 

 

یکی از راه های شکل دادن به رابطه های جدید ، معارفه ست؛

توی یه مهمونی ، معمولا وظیفه معارفه میهمانانی که همدیگه رو نمی شناسن و همه فقط با میزبان آشنایی داره ، بر عهده خود میزبانه؛

میزبان وظیفه داره افراد حاضر در میهمانی رو به هم معرفی کنه و زمینه ساز آشنایی بیشتر اون ها با هم باشه؛

ولی امان از میزبان هایی که یادشون رفته یا اصلا نمی دونن در کنار آوردن بستنی و آجیل  برای مهمون ها ، همچین وظیفه ای هم دارن؛

 

 

یکی   دیگه از راه های پیدا کردن  دوست و جلب آشنایی مردم ، اینه که انسان خوش برخوردی باشی و  بتونی خیلی زود سر صحبت رو با بقیه باز کنی؛

مثلا توی مترو یا اتاق انتظار پزشک ، به جای اینکه در و دیوار رو نگاه کنی ، یا با گوشی همراهت بازی کنی ، سعی کنی دو کلمه با بغل دستی خودت حرف بزنی؛

البته این روش خیلی خوش بینانه ست  و درست مثل صعود تیم ملی به همه دوره های جام جهانی ، تا حدود  زیادی به اما و اگر ها  بستگی داره؛

مثلا اگر طرف مقابل هم بخواد با ما سر صحبت رو باز کنه  و اگر ما و اون بتونیم به یه موضوع خوب برای حرف زدن دست پیدا کنیم و اگر سر اون موضوع به تفاهمی برسیم و اگر این حرف زدن بتونه تا مدتی ادامه پیدا کنه ، اون وقت شاید زمینه ای باشه برای آشنایی بیشتر  و گفت و گو های بعدی؛

شاید بگی : پس این روش هم درست بشو نیست ، ولی من می گم :

اگه خدا بخواد همه اما و اگر ها شدنی هستن؛

 

خوبه بدونیم اسم یکی از بهترین، مطمئن ترین، و تضمینی ترین روش های دوست یابی هست : «خوب بودن»

 

آره! خوب بودن؛

خوب بودن باعث میشه همه دلشون بخواد با ما نسبتی ، هر چند دورا دور داشته باشن؛

خوب بودن باعث جاذبه میشه؛

یه قانون کلی میگه :

هر انسانی که احتیاج به کمک داره ، می تونه یه فرصت مناسب برای کسب یه آشنای جدید باشه؛

وقتی یکی کنار اتوبان بنزین تموم کرده ، یا ماشینش پنچر شده ، می تونیم برای کمک بهش توقف کنیم و یه آشنای جدید برای خودمون دست و پا کنیم؛

بازم میگم : برای پیدا کردن  دوستای جدید ، هیچ روشی بهتر از خوب بودن نیست؛

 

فامیل دور کجایی، داد از غم جدایی

 

 

میون شادی ها و با هم بودن ها ، میون جشن ها و سالگرد گرفتن برای خوشی هایی مثل تولد و ازدواج ، تا دوستان و فامیلهای  نزدیک باشن ، نوبت به آشنایان دور نمی رسه؛

اینجوری جا افتاده و همه هم رفتن زیر بار قبولش؛

ولی یه موقعایی می شه که دور ونزدیک ، دوست و آشنا ، همه و همه سر و کله شون پیدا میشه و بایدم بشه؛.

یه موقعایی مثل؛

مثل؛

مثل مراسم تشییع جنازه و  مجالس یادبود؛

اینجور وقتا دیگه نزدیک تر ها ، مانع دور تر ها نمیشن؛

اتفاقا هر چقدر که اون آشناهای دور تر ، بیشتر بیان  و مجلس شلوغ تر باشه ، پیش چشم مردم، با آبرو تره؛

می خوام بگم آشناهای دور، شاید به درد مجلس شادی نخورن، ولی توی مجلس عزا، حسابی مایه آبروداری هستن!

ولی خوش به حال اونایی که با بهونه هایی غیر از فوت و مجلس ترحیم هم از آشناهای دورشون یاد می کنن؛.

الأقرب، یمنع الأبعد

علما و دانشمند ها از قدیم و ندیم گفتن:

«نزدیک تر، مانع از دور تر می شه»

منظور اینکه تا وقتی بستگان نزدیک باشن ، نوبت به آشنایان دور نمی رسه؛

مثلا اگه قرار باشه برای یه مهمونی 20 نفر دعوت بشن ، اون بیست نفری دعوت میشن که  بیشترین و نزدیک ترین نسبت رو با دعوت کننده داشته باشن؛

به همین دلیل هم معمولا میون جشن تولد ها و مهمونی ها ، جایی برای آشنایان دور نیست؛

البته کسی هم توقع نداره که  فقط به خاطر یه سلام و علیک مختصر ، به جشن تولد ما دعوت بشه؛