طرف قاتل نیست، منتقده

گناه که نکرده؟!

قتل که انجام نداده؟

فقط اومده یه کم ازت انتقاد کرده.  به جای اینکه بر علیه ش بیانیه بدی و بری ازش هفت جا شکایت کنی ، برو ازش تشکر کن.

مگه نه اینکه  بهترین دوست آدم کسیه که عیب های آدم رو بهش هدیه کنه؟!

جواب هدیه رو که با قهر و  شکایت و بیانیه  شدید اللحن و  دعوا نمی دن. می دن؟!

حالا این که چیزی نیست.

مورد داشتیم طرف گفته در شأن من نیست جواب منتقدان خودمُ بدم.

بلا نسبت و دور از جون شما،‌مورد داشتیم طرف به منتقدان خودش گفته درازگوش؛

مورد داشتیم طرف گفته: هر کسی که از فیلم من انتقاد می کنه معنیش اینه که فیلمُ نفهمیده.

مورد داشتیم طرف گفته: من اصلاً از لج منتقدانه که اینجوری فیلم می سازم!

نسخه بهانه ست.

دیدین بعضی از پزشکا رو؟

از همون لحظه ای که وارد اتاقشون می شی، با عجله می خوان راهیت کنن که بری.

یکی نیست بهشون بگه نسخه بهونه ست. قرص استامینوفنُ که خودمون هم توی خونه داریم. اومدیم خودتونُ ببینیم. اومدیم  سفره ی دلمونُ پیش شما باز کنیم بلکه آروم بشیم.

شما رو به اون شماره ی نظام پزشکی تون قسم! یه چند دقیقه ما رو تحمل کنید. سنگ صبورمون باشید. بذارید دو کلمه حرف بزنیم. وقتی هم داریم حرف می زنیم، نسخه ننویسید. نسخه رو بعداً هم می شه نوشت. اصلاً کی نسخه خواست؟! اونم این همه پر و پیمون. ما که قرار نیست به این نسخه ها عمل کنیم. خواهشاً خوب  به حرفای ما گوش بدید. دل درد بهونه ست، ما درد دل داریم که میایم دکتر!

تک خوری به شیوه شیخ حسن اللهیاری

یکی از این شبکه های ماهواره ای تفرقه انداز  هست کلاً فقط یه نفر مجری داره. فکر کنم فیلمبردار شبکه هم خودش باشه.  اول دوربینُ می کاره، بعد میاد جلوش.  یکی هم نیست بهش بگه:

آخه بی مرام! تک خوری کار خوبی نیست.

خب یه چهار نفر از اون همفکراتُ هم بیار که تک ستاره ی شبکه ت، فقط خودت نباشی. بذار به چند هزار دلار از اون دلارهای آمریکایی هم به بقیه برسه!

وقتی بقیه پا در کفش پزشک ها می کنند

می گفت:

«من اگه پزشک بودم، خونه های مردمُ یه مقدار محکم تر می ساختم. مجتمع ما رو چند تا پزشک ساختن، همه جاش مشکل داره.»

همینه دیگه. وقتی بقیه پاشونُ می کنن توی کفش اطبا و طبابت می کنن، اطبا هم هوس می کنن پاشونُ بکنن توی کفش باقی اصناف. خونه می سازن. ماشین خرید و فروش می کنن. جنس از چین و جاهای دیگه میارن.  زندگیه دیگه. باید بچرخه.

چرا بجه ها از دکتر فراری اند؟

طفل معصوم با هزار امید اومده مطب شما.  توقع داره دست کم، یه هفته براش استراحت مطلق بنویسی. اون وقت شما فقط با یه روز استراحت موافقت می کنی.  همین کارا رو می کنید که بچه های مردم از پزشک فراری هستن. پزشک باید جاذبه داشته باشه. باید  مطبش برای بچه ها عین پیتزافروشی خوب و خواستنی باشه.

من اگه پزشک بودم، برای هر بچه ای، یه هفته مرخصی تجویز می کردم. شما اگه پزشک بودید چی کار می کردید؟!

من اگه پزشک بودم

می گفت:

من اگه پزشک بودم، برای هیچ کسی آمپول نمی نوشتم.  اصلاً تا وقتی گزینه هایی مثل شربت و قرص وجود داره، چرا توسل به آمپول؟!

واقعاً  چی می شه اگه پزشکان، این گزینه ی آمپولُ از روی میز بردارن. به جاش قرص جوشان تجویز کنید. هم درد نداره. هم مزه ی نوشابه می ده. 

دقت کردین چند وقته پزشکان محترم دیگه مث قدیما قرص جوشان نمی دن. مسئولین چرا رسیدگی نمی کنن؟!

رابطه ی وزارت ابن سینا با ساخت و ساز پزشکان

امروز، به نقلی، روز تولد ابوعلی حسین بن عبدالله بن سینا، یا همون ابن سینای خودمونه. به همین مناسبت هم روز پزشک نامگذاری شده.

امروزُ به همه پزشکان کشورمون اعم از عمومی،  متخصص، و فوق تخصص، تبریک عرض می کنیم. در ضمن امیدواریم که کار و کاسبی همه ی این عزیزان کساد باشه تا با فراغ بال به سایر کارهاشون برسن.

خود همین جناب این سینا، مگه همه ی وقتش صرف پزشکی بود؟ نه خیر!  به گواهی تاریخ ایشون یه وقتایی اصلاً وقت ویزیت کردن نداشته. وزیر بوده. مملکت داری می کرده!

بگذریم!

به مناسبت روز پزشک

دیدین بعضی از پزشکا رو؟

از همون لحظه ای که وارد اتاقشون می شی، با عجله می خوان راهیت کنن که بری.

یکی نیست بهشون بگه نسخه بهونه ست. قرص استامینوفنُ که خودمون هم توی خونه داریم. اومدیم خودتونُ ببینیم. اومدیم  سفره ی دلمونُ پیش شما باز کنیم بلکه آروم بشیم.

شما رو به اون شماره ی نظام پزشکی تون قسم! یه چند دقیقه ما رو تحمل کنید. سنگ صبورمون باشید. بذارید دو کلمه حرف بزنیم. وقتی هم داریم حرف می زنیم، نسخه ننویسید. نسخه رو بعداً هم می شه نوشت. اصلاً کی نسخه خواست؟! اونم این همه پر و پیمون. ما که قرار نیست به این نسخه ها عمل کنیم. خواهشاً خوب  به حرفای ما گوش بدید. دل درد بهونه ست، ما درد دل داریم که میایم دکتر!

پیش پای چشم همه کبوده

به یکی گفتن: جلوی  بچه تونُ بگیر. این توی کوچه به همه ی بچه ها می زنه.

طرف پای چشمشُ نشون داد و گفت: چه جوی جلوشُ بگیرم؟!  این بچه، پای چشم خود منم کبود کرده!

بعضی از این شبکه های ماهواره ای هم همینجوری هستن. مثلاً  ادعاشون اینه که دارن از مذهب شیعه  دفاع می کنن. ولی توهین هایی که به علمای شیعه انجام می دن از توهینی که نسبت به مقدسات اهل سنت انجام می دن کمتر نیست.

خلاصه که پای چشم همه از سنگ پرونی این شبکه ها، کبوده. شیعه و سنی هم نداره!

نبات و زعفران فراموش نشه

درسته که  گفتن  وقتی می رید زیارت، غرق بازار گردی و  خرید نشید،  ولی این معنیش این نیست که بی خیال سوغاتی خریدن بشید.

آدم وقتی می ره زیارت، موقع برگشتن،‌ علاوه بر کوله باری از معنویت،‌ باید یه چمدون سوغاتی هم خریده باشه برای فامیل و آشنایان.

نمی گیم برید برای جاری و باجناق تون، لباس مارک دار و پارچه ی دست دور مجلسی بخرید.

سوغاتی شما برای اطرافیان می تونه به سادگی یه بسته شکرپنیر یا  یه بسته نبات زعفرونی دسته دار باشه.